Przyznam szczerze, że sięgnąłem po W 80 dni dookoła świata skuszony wizją abstrakcyjnego humoru Michaela Palina oraz ciekawych obserwacji z zamorskich krain. I zawiodłem się. Książka momentami jest zabawna, ale w podobny sposób, w jaki zabawne są książki innych podróżników. Anegdotki wsparte niekiedy zabawnymi porównaniami i obserwacjami w żaden sposób nie nawiązują do dowcipów słynnej brytyjskiej trupy – gdybym nie wiedział, że to książka Palina, nigdy bym się tego nie domyślił. Również i element podróżniczy wypada dość marnie. Autor podczas wyprawy nie miał z reguły czasu na delektowanie się życiem turysty. Większość czasu spędził w kajutach statków, przedziałach pociągu i hotelowych pokojach. Bardzo rzadko miał okazję pomyszkować po okolicy.

O czym więc jest książka? To właściwie relacja z wyprawy telewizyjnej. Bohater pędzi kolejnymi środkami transportu, bez przerwy narzeka na warunki i spóźnienie, czasem zachwyca się widoczkami za oknem bądź dziwnymi zwyczajami miejscowych. Bywa, że zmaga się z papierologią, dokumentami niezbędnymi do kontynuowania wyprawy. Wnioski ma jak na dzisiejsze czasy niezbyt odkrywcze. I generalnie marudzi. Arabia Saudyjska? Mieszanka nowoczesności z zacofaną mentalnością. Indie? Brud i smród. Stany Zjednoczone? Debile! Cóż, mnie to zniechęca.

Przyznam szczerze, że sięgnąłem po W 80 dni dookoła świata skuszony wizją abstrakcyjnego humoru Michaela Palina oraz ciekawych obserwacji z zamorskich krain. I zawiodłem się. Książka momentami jest zabawna, ale w podobny sposób, w jaki zabawne są książki innych podróżników. Anegdotki wsparte niekiedy zabawnymi porównaniami i obserwacjami w żaden sposób nie nawiązują do...