Książka zapisana jest w formie dziennika, a mianowicie dziennika kilkunastoletniego chłopca. Język jakim posługuje się autor jest bardzo łatwy, przez co można odnieść wrażenie jakby to faktycznie pisał młody chłopak. Nasz główny bohater pisze o wszystkim co go trapi w życiu, głównie o problemach rodzinnych, jak i tych szkolnych.
Mimo, że książka faktycznie nie jest zniewalająca, to jednak umila czas spędzony przy niej i przede wszystkim nie nudzi. Byłam, aż zdziwiona po zobaczeniu bardzo niskich ocen i negatywnych komentarzy, bo w końcu między wszystkimi literami tkwi zagubiony człowiek i jego uczucia, co sprawia, że opisana tu historia nie jest taka banalna, na jaką może z początku wyglądać.
Opowieść ta nie wpłynęła za bardzo na moje życie czy też myślenie, odświeżyła jedynie temat tego, co naprawdę w życiu ważne. Krótko mówiąc wywnioskować z niej można, że indywidualizm, inne postrzegania świata, wyrażanie własnego zdania i kierowanie się nim to nic złego, a wręcz przeciwnie. W sposób jak dla mnie piękny ukazane jest, że powinniśmy skupiać się przede wszystkim na dobru osób dla, których coś naprawdę znaczymy. Uwzględnione jest tu również jak środowisko może na nas niekorzystnie wpływać i jak ważne jest samodzielnie odróżnić co powinniśmy robić, co jest naszym priorytetem w życiu, a czego powinniśmy unikać.
Moim zdaniem każdy powinien podejść do tej książki i spróbować wyszukać w niej prawd życiowych. Polecam zwłaszcza młodzieży, która może jest zagubiona we własnym 'ja' tak samo jak nasz Krzyś-twórca dziennika.

Książka zapisana jest w formie dziennika, a mianowicie dziennika kilkunastoletniego chłopca. Język jakim posługuje się autor jest bardzo łatwy, przez co można odnieść wrażenie jakby to faktycznie pisał młody chłopak. Nasz główny bohater pisze o wszystkim co go trapi w życiu, głównie o problemach rodzinnych, jak i tych szkolnych.
Mimo, że książka faktycznie nie jest...