Nie wiem co myśleć o tej książce. Fascynujący jest świat, o który można się otrzeć obcując z nią. Zachwyciła mnie karelska przyroda, sam sposób życia, tak, wydawałoby się, niemożliwy dzisiaj, tak egzotyczny - choć rosyjska północ nie jest miejscem, które pierwsze przychodzi na myśl gdy myśli się o egzotyce. Lektura bez wątpienia poszerza horyzonty.

Ale strasznie nie podobał mi się język "Dziennika". Archaizmy pasują tu jak pięść do nosa... W moim, całkowicie subiektywnym, odczciu trąci to jakimś manieryzmem. Ani autor nie jest tak stary, ani kraina ruskiej, zapomnianej przez boga, mroźnej wsi nie kojarzy się nijak z przedwojenną polszczyzną. Stylizacja języka na ludowy, prosty i wiejski z rusycyzmami (które do "Dziennika" dla odmiany bardzo pasują) pozwoliła by chyba uniknąć efektu tej dziwnej sztuczności.
Tuszę, iż zrozumiale się wyrażam, khem, khem.

Przyjemność z lektury psuje też nieco nieznośny momentami egocentryzm i wszechwiedza autora. Oj, jak się źle czyta rozdziały, w których czytelnik jest zepchnięty do roli nieświadomego i przygłupiego ucznia. To jednak specyfika gatunku literackiego, trzeba ją przeboleć. Nie mniej jednak, we mnie autor nie wzbudził sympatii, a w dziennikach-esejach to chyba ważne. Wilk jest momentami śmieszny, momentami groteskowy, a niemal bez przerwy irytujący. I wie wszystko. Najlepiej, ma się rozumieć, czy w sprawie trzymania formy czy polityki.

Polecam ze względu na możliwość obcowania z niesamowitą Północą i poznania kawałka świata, który, mimo że geograficznie bliższy niż wiele innych miejsc, jest mniej znany, choć wcale nie mniej fascynujący. Ze względu na całą resztę - niekoniecznie.

Nie wiem co myśleć o tej książce. Fascynujący jest świat, o który można się otrzeć obcując z nią. Zachwyciła mnie karelska przyroda, sam sposób życia, tak, wydawałoby się, niemożliwy dzisiaj, tak egzotyczny - choć rosyjska północ nie jest miejscem, które pierwsze przychodzi na myśl gdy myśli się o egzotyce. Lektura bez wątpienia poszerza horyzonty.

Ale strasznie nie...