Rzadko kiedy jakąś książka wywołała u mnie tak sprzeczne uczucia. Z jednej strony tematyka węgierska, czyli coś co wręcz uwielbiam. Miałam więc wobec tytułu od dłuższego czasu pewne wymagania - widać czegoś innego się spodziewałam.
Czytając, dość szybko przypomniał mi się "Stambuł" Orhana Pamuka. A to w moim przypadku nie jest pozytywne skojarzenie. W obu sytuacjach występuje ten sam problem: bardzo nie lubię takie melancholijnego opisu rzeczywistości. Czytając "Gulasz" miałam wrażenie, że autor założył nam swoje okulary i odbieramy kraj nie inaczej jak siedlisko smutku i depresji. Oczywiście, jak widzę po opiniach do tej książki, bardzo dużo ludzi zachwyci się takim spojrzeniem. Nie napiszę też, że plecie bzdury i Węgrzy wcale nie są tak przepełnieni depresją, bo na to sam kraj i naród znam jeszcze za słabo. Po prostu denerwował mnie fakt, że prawie co stronę podkreślano smutek i melancholię. W dodatku miałam wrażenie, że mimo długości, dowiedziałam się bardzo mało i często stosowano powtórzenia tych samych spostrzeżeń.
Książka jest bardzo osobistym przewodnikiem autora po kraju swojego dzieciństwa. Varga dzieli się z nami "swoimi" Węgrami. Niestety, równie subiektywnie muszę powiedzieć, że mnie ta podróż w wielu momentach irytowała. Jednak dostrzegłam też parę interesujących fragmentów. Uczucia do tytułu mam mocno mieszane, ale nie mogę z czystym sumieniem odradzić sięgnięcia do tytułu - entuzjazm innych czytelników i Nike publiczności w 2009 roku mówią jednak za tym, że jest to cenna lektura. No i tematyka węgierska, tak rzadko poruszana w polskich pozycjach...

Rzadko kiedy jakąś książka wywołała u mnie tak sprzeczne uczucia. Z jednej strony tematyka węgierska, czyli coś co wręcz uwielbiam. Miałam więc wobec tytułu od dłuższego czasu pewne wymagania - widać czegoś innego się spodziewałam.
Czytając, dość szybko przypomniał mi się "Stambuł" Orhana Pamuka. A to w moim przypadku nie jest pozytywne skojarzenie. W obu sytuacjach...