Pollack jest dobrym pisarzem, Andrzej Kopacki dobrym tłumaczem, a Czarne dobrym wydawnictwem. Niektóre z tych tekstów mają już historyczny, dokumentalny charakter, inne są bardziej ponadczasowe, jak ta tragiczna historia dwóch Stanisławów w Austrii. Są też historie bardziej kontrowersyjne, jak wywiad z dyrektorem kołchozów który ocalał z Holokaustu, ale stał się zagorzałym komunistą. Tej kontrowersyjnosci w tym wypadku autor nie zauważył. Historia zbrodniczego nazisty który zyje normalnym życiem w Bonn na pewno nas poruszy, a ubawi nas ta o lewicowym Brazylijczyku który na studiach w Polsce socjalistycznej nigdy nie wychodzi z domu, nie chcąc skonfrontować teorii socjalizmu z praktyką.
Ostatni rozdział, o akcji Wisła, podenerwuje Polaków, którzy ponoć zniszczyli całą kulturę Łemków. Są też reportaże że Słowenii, Bułgarii etc. i tu trudno się wypowiedzieć co do ich treści. Myślę że dociekliwość autora, tak jak i każdego z nas, ma swoje granice. Reportaże pisane nawet 15 lat temu mają jakiś przedgooglowy charakter, czuje się że są pisane z życia a nie z ekranu komputera. A że z pewnymi poglądami można się nie zgadzać to przecież normalka.

Pollack jest dobrym pisarzem, Andrzej Kopacki dobrym tłumaczem, a Czarne dobrym wydawnictwem. Niektóre z tych tekstów mają już historyczny, dokumentalny charakter, inne są bardziej ponadczasowe, jak ta tragiczna historia dwóch Stanisławów w Austrii. Są też historie bardziej kontrowersyjne, jak wywiad z dyrektorem kołchozów który ocalał z Holokaustu, ale stał się zagorzałym...

Niespójna wręcz chaotyczna.

Niespójna wręcz chaotyczna.

Ta książka to dosyć dowolnie redagowany zbiór reportaży o bardzo różnej objętości i dużym „rozstrzale” podjętych tematów. Autor stosunkowo często pisze tu o Żydach Europy Środkowo-Wschodniej (zwłaszcza w czasach drugiej wojny światowej),ale również o przemianach, jakich doznały byłe demoludy po upadku komuny. Tematy uważam w przeważającej większości za interesujące, ale ich realizacja nie przypadła mi za każdym razem do gustu. Życzyłbym sobie kilka dłuższych, głębiej idących w analizie tekstów, zamiast tych kilkustronnicowych migawek z życia „na Dzikim Wschodzie”.

„Dlaczego rozstrzelali...” traktuję jako wybór tekstów, które pozwalają zapoznać się z szerokimi zainteresowaniami autora. Mam jednak wrażenie, że całość wyszła nieco chaotycznie. Brakuje mi tutaj konkretnie zdefiniowanej myśli przewodniej.

Jakby nie było, zawdzięczam tej książce zapoznanie się z repertuarem grupy „Laibach”. Dzięki wielkie za to, Martinie Pollacku!

Ta książka to dosyć dowolnie redagowany zbiór reportaży o bardzo różnej objętości i dużym „rozstrzale” podjętych tematów. Autor stosunkowo często pisze tu o Żydach Europy Środkowo-Wschodniej (zwłaszcza w czasach drugiej wojny światowej),ale również o przemianach, jakich doznały byłe demoludy po upadku komuny. Tematy uważam w przeważającej większości za interesujące, ale...

Książka jest zbiorem artykułów powiązanych tematem zagłady. Rozdziały ukazują historie o ludziach, których już nie ma oraz nawiązują do echa tamtych wydarzeń brzmiącego w czasach komunizmu. Ciekawe ujęcie tematu wynika z tego, że autor prezentuje te zagadnienia z perspektywy byłych oprawców i ich potomków. Książka może nie jest zbyt lekka ani bardzo przyjemna, ze względu na tematykę, ale dość dobrze się ją czyta. Jest też miejscami nierówna, niektóre artykuły nie są zbyt interesujące, ale można je w trakcie czytania pominąć bez szkody dla książki jako całości. Polecam!

Książka jest zbiorem artykułów powiązanych tematem zagłady. Rozdziały ukazują historie o ludziach, których już nie ma oraz nawiązują do echa tamtych wydarzeń brzmiącego w czasach komunizmu. Ciekawe ujęcie tematu wynika z tego, że autor prezentuje te zagadnienia z perspektywy byłych oprawców i ich potomków. Książka może nie jest zbyt lekka ani bardzo przyjemna, ze względu na...

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Ludzkie losy, które przedstawia Martin Pollack w zbiorze reportaży zatytułowanym ”Dlaczego rozstrzelali Stanisławów”, są jak przeglądanie starych fotografii. Pod wpływem wartkiej narracji nagle ożywają i zaczynają coś znaczyć. Coś ważnego również dla nas. Trzeba się tylko nad nimi pochylić i uważnie przyjrzeć, a odkryją przed nami niejedną tajemnicę.

CAŁOŚĆ NA BLOGU.

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Ludzkie losy, które przedstawia Martin Pollack w zbiorze reportaży zatytułowanym ”Dlaczego rozstrzelali Stanisławów”, są jak przeglądanie starych fotografii. Pod wpływem wartkiej narracji nagle ożywają i zaczynają coś znaczyć. Coś ważnego również dla nas. Trzeba się tylko nad nimi pochylić i uważnie przyjrzeć, a odkryją przed nami niejedną...

Eseje to czy reportaże? Trudno powiedzieć. Zbiór krótkich form z końca lat dziewięćdziesiątych i początku nowego stulecia. Niektóre piękne i wciągające - jak te o rozstrzelanych zagadkowo Stanisławach, o fotografiach polskiego miasteczka kupionych w Wiedniu, o polskim Żydzie, który przez całe życie ściga nazistę, o pewnym mieście w Bułgarii, gdzie niegdyś współistniało wiele narodów, o cmentarzach żołnierzy poległych w pierwszej wojnie. Inne - te o skutkach transformacji w krajach byłego bloku wschodniego - dla mnie o wiele mniej interesujące, ale częstokroć niezwykle trafne.
Bardzo dużo wiedzy o mniejszościach etnicznych i historii regionów dawnych Austro-Węgier. Bardzo ciekawej wiedzy, o której rzadko się pamięta.
Więcej pytań, niż odpowiedzi...

Eseje to czy reportaże? Trudno powiedzieć. Zbiór krótkich form z końca lat dziewięćdziesiątych i początku nowego stulecia. Niektóre piękne i wciągające - jak te o rozstrzelanych zagadkowo Stanisławach, o fotografiach polskiego miasteczka kupionych w Wiedniu, o polskim Żydzie, który przez całe życie ściga nazistę, o pewnym mieście w Bułgarii, gdzie niegdyś współistniało...

Dla mnie fenomenalna literatura. Napisana przez człowieka, który swoją postawą życiową zasługuje na szacunek. Niewielu ludzi miałoby odwagę cywilną przyznać się, że jego rodzina była nazistowska a zwłaszcza otwarcie to potępić. Wiara w ludzi wraca czytająC te krótkie eseje.

Dla mnie fenomenalna literatura. Napisana przez człowieka, który swoją postawą życiową zasługuje na szacunek. Niewielu ludzi miałoby odwagę cywilną przyznać się, że jego rodzina była nazistowska a zwłaszcza otwarcie to potępić. Wiara w ludzi wraca czytająC te krótkie eseje.

Zanim zacząłem czytać myślałem, że autor pisze głównie o byłych Austro - Węgrzech. Okazało się, że pisze o całym Międzymorzu. W tym krótki zbiorze są reportaże od Litwy i Białorusi na północy, Ukrainie na wschodzie, Bułgarii na południu, Słowenii i Austrii na zachodzie. Czas opisywanych wydarzeń to XIX - XXI wiek. Autor pokazuje tą mieszankę kulturową, która się na tym obszarze znajdowała i jeszcze gdzie nie gdzie znajduje. Sporo z tej małej książeczki wyniosłem, jak zwykle pojawiło się wiele znaków zapytania. Pozostaje tylko czytać i powoli pakować sakwy i planować międzymorskie wyprawy.

Zanim zacząłem czytać myślałem, że autor pisze głównie o byłych Austro - Węgrzech. Okazało się, że pisze o całym Międzymorzu. W tym krótki zbiorze są reportaże od Litwy i Białorusi na północy, Ukrainie na wschodzie, Bułgarii na południu, Słowenii i Austrii na zachodzie. Czas opisywanych wydarzeń to XIX - XXI wiek. Autor pokazuje tą mieszankę kulturową, która się na tym...

Teksty składające się na książkę są historiami ciekawymi i dobrze napisanymi. Dziwi mnie jednak, że znalazły się wszystkie w jednym tomie. Oprócz autora nie mają ze sobą wiele wspólnego.

Teksty składające się na książkę są historiami ciekawymi i dobrze napisanymi. Dziwi mnie jednak, że znalazły się wszystkie w jednym tomie. Oprócz autora nie mają ze sobą wiele wspólnego.

Zapamiętam kilka reportaży. Kilka faktów, o których nie wiedziałem przyjemnie zagości w głowie. Sam Martin Pollack swymi reportażami przyciągnął mnie. Bada i opisuje to co jest mi bliskie, mniejszości narodowe, ginące narody, historie społeczności. A wszystko to od II Wojny Światowej po dziś dzień. Do tego reportaż/esej oparty na fotografiach, który szczególnie miło mi się czytało.

Zapamiętam kilka reportaży. Kilka faktów, o których nie wiedziałem przyjemnie zagości w głowie. Sam Martin Pollack swymi reportażami przyciągnął mnie. Bada i opisuje to co jest mi bliskie, mniejszości narodowe, ginące narody, historie społeczności. A wszystko to od II Wojny Światowej po dziś dzień. Do tego reportaż/esej oparty na fotografiach, który szczególnie miło mi się...