To druga przeczytana przeze mnie książka Alberto Moravi, i ponownie zmusza mnie do pewnych refleksji. W „Kobieta leopard” autor przedstawia zgubne uczucie zazdrości. Do końca nie dowiadujemy się czy żona rzeczywiście zdradza Lorenza. Dowiadujemy się natomiast jak dwuznacznie postępuje on sam. No cóż zżerające uczucie zazdrości zatruwa spokojny z pozoru wyjazd ze znajomymi do Afryki. Świat i innych ludzi postrzegamy tylko poprzez nasze wady i zalety. Złodziej we wszystkich będzie widział złodzieja, a rozwiązły dostrzegać wszędzie będzie zdrady partnera.
Świetne nawiązanie do mitu o Kandaulesie, uświadomić nam może że chęć pochwalenia się czymś lub kimś wzbudzić może zazdrość innych i chęć posiadania przedmiotu pożądania. Moravia będący pod wielkim wpływem matki – gdzieś przeczytałem to w jego biografii – kolejny raz matka jawi się jako znawca natury kobiecej. Porównanie kobiety do kota, który w zamian za dom, jedzenie, i pieszczoty tak naprawdę pozwala na siebie jedynie patrzeć obdarzając nas swoją urodą. Czyż nie jest tak z niektórymi kobietami (tymi szczególnie pięknymi)?
Może postrzegam książkę przez własne przeżycia? Raczej tak, spotkałem jedną piękną kobietę, która właśnie zachowywała się jak opisany kot przez matkę Lorenza, potrafiła nawet zadrapać za wszystkie dobro, które – wydawało mi się – że ją obdarzałem. No cóż życie. Książka ukazuje relacje damsko-męskie i tylko szkoda, że nie została dokończona. Wprawdzie się kończy ale jakoś czuję, że zakończenie nie wyszło spod pióra Moravi.
Polecam

To druga przeczytana przeze mnie książka Alberto Moravi, i ponownie zmusza mnie do pewnych refleksji. W „Kobieta leopard” autor przedstawia zgubne uczucie zazdrości. Do końca nie dowiadujemy się czy żona rzeczywiście zdradza Lorenza. Dowiadujemy się natomiast jak dwuznacznie postępuje on sam. No cóż zżerające uczucie zazdrości zatruwa spokojny z pozoru wyjazd ze znajomymi...