Miłość to bardzo silne uczucie, które posiada dar czerpania sił z przeszłości. Potrafi zanurzać się w sentymentalnych wspomnieniach i karmić pamięć tym co najlepsze. Tak jak fale przypływu wyrównują piasek, tak i ona wygładza pozaginane rogi naszego życia i stwarza pozory gładkości oraz swobodnego żeglowania bez cienia smutku. Miłość ma swoje plany i wierzy w ich realizację nawet wtedy, kiedy szanse na ich wykonanie są niewielkie. Ale to najpiękniejsze uczucie musi się czymś karmić, bez ciągłych dostaw paliwa jej rozgrzany piec wygasa a potem ostyga. Tym strategicznym surowcem, bez którego nawet największy żar osłabnie jest ludzkie życie. Gdy jego zabraknie, to samotność krok po kroku dokonuje dzieła zniszczenia unicestwiając to co zbudowała miłość. Wraz z wiekiem tętnice naszego ciała zatykają się znużeniem i brakiem pamięci o tym co najpiękniejsze. Samotność odkładając się we wszystkich naszych komórkach, powoli zatyka życiodajne kanały i coraz mniej pozytywnych uczuć przenika przez nasz organizm. Powoli wszystko się kończy, nie wyłączając nas.

Czytając "Samotnego mężczyznę" odniosłem wrażenie, że powyższe odczucia równie dobrze mogłyby charakteryzować głównego bohatera tej książki, jakim jest George. Ten starzejący się wykładowca akademicki nie może się pogodzić z utratą najbliższej mu osoby. Wciąż rozpamiętuje wszystko to, co już należy do przeszłości i wciąż kocha Jima z którym spędził najlepsze lata życia. Niestety, to zostało już utracone bezpowrotnie. Poza niekiedy wstydliwymi wspomnieniami dla George'a czas się zatrzymał. Zaciekle próbując się schronić przed samotnością stara się żyć tak, jakby wciąż jeszcze czekał na swojego nowego Jima.

Christopher Isherwood w genialny sposób kontrastuje młodość i dojrzałość. Na podstawie różnic, pomiędzy młodym pokoleniem studentów a uczącym ich Georgem ukazuje, jak wierna może być pamięć oraz jak bardzo w samotności mogą nas dopaść lęki i żądze. George jest otwartą książką, czytamy z niej opowieść o człowieku, który z każdym zdaniem traci cząstkę siebie. Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko współczuć bólu który obecnie przeżywa. Autor udziela nam przestrogi aby nie lekceważyć pustki po utracie ukochanej osoby. Bo ta beznadzieja może przerodzić się w nienawiść do wszystkiego za to, co się stało.

Isherwood zakłada swojemu bohaterowi maskę na twarz. Na każdą okoliczność ma inną zasłonę i potrafi swoją świetną aktorską grą wprowadzić każdego w błąd. Jednak bywają takie chwile, kiedy George jak i pewnie każdy z nas ma dość udawania i chciałby znaleźć człowieka, który by umiał umiejętnie zadawać pytania. Ten ktoś nie uległby utartym schematom konstrukcyjnym i umiał docenić odmienny styl życia. Lata 60-te to wciąż czasy, kiedy większość miała rację i lepiej było żyć w samotności niż realizować się w odmiennych związkach. Obecnie wypada jedynie wyrazić nadzieję że to studium ludzkiej tragedii jakim jest "Samotny mężczyzna", będzie miało wpływ na tych wszystkich, którzy mogą zmienić swój negatywny stosunek do każdej mniejszości.

Miłość to bardzo silne uczucie, które posiada dar czerpania sił z przeszłości. Potrafi zanurzać się w sentymentalnych wspomnieniach i karmić pamięć tym co najlepsze. Tak jak fale przypływu wyrównują piasek, tak i ona wygładza pozaginane rogi naszego życia i stwarza pozory gładkości oraz swobodnego żeglowania bez cienia smutku. Miłość ma swoje plany i wierzy w ich realizację...