Właściwie sama nie wiem, co powiedzieć o tej książce. Niby szybko się czyta, ale jest wyjątkowo mało absorbująca. Niby kryminał, ale akcja jest bardzo niespieszna. Niby w postaciach widać prawdziwych ludzi, ale za wiele ich się tu przewija. Niby relacje między bohaterami są wyraźnie zaznaczone, ale jakoś niedookreślone. Niby jest ciekawa i spójna, ale pozostawia wrażenie niedosytu. Niby ma wszystkie cechy dobrej powieści, ale styl jest tak zdystansowany i chłodny, że nie budziła we mnie żadnych emocji. Jedyne, czego się absolutnie nie czepiam, to dialogi. Są tak autentyczne, że czasami miałam wrażenie, jakbym słuchała ludzi rozmawiających za ścianą, albo kłócących się na ulicy. Do całej reszty mam jedno wielkie, niesprecyzowane ALE. Można powiedzieć, że to "życiowa" opowieść - wchodzimy w kawałek cudzego życia, dowiadujemy się paru rzeczy o kilku osobach, głównie z niejasnych aluzji i bieżących wydarzeń, a później owi ludzie sobie idą w swoją stronę, i już. Zostajemy sami i nie wiemy, co dalej z nimi będzie. Ot, taka przelotna znajomość, zawarta na czas jednej sprawy kryminalnej. :)

***
[MALUTKI SPOILER?]
A poza tym, mam pretensję do Majora, że jednak nie zapytał w końcu o tę grawerkę na widelcu. Może jego żona objaśniłaby do końca sen o chomiku. :D

Właściwie sama nie wiem, co powiedzieć o tej książce. Niby szybko się czyta, ale jest wyjątkowo mało absorbująca. Niby kryminał, ale akcja jest bardzo niespieszna. Niby w postaciach widać prawdziwych ludzi, ale za wiele ich się tu przewija. Niby relacje między bohaterami są wyraźnie zaznaczone, ale jakoś niedookreślone. Niby jest ciekawa i spójna, ale pozostawia wrażenie...