Mimo wielu zabawnych momentów ta książka pozostawiła po sobie raczej smutny nastrój. Jakże łatwo ocenić kogoś tylko po pozorach. Jakże często zazdroszcząc (bogactwa, urody, etc.) nie zadajemy sobie trudu, aby przyjrzeć się uważniej, czy uśmiech na twarzy tej osoby jest prawdziwy.

Opowiadanie zaczęło się dość nietypowo, można powiedzieć – w środku skomplikowanej sceny. Bez obszernych wprowadzeń, nawiązań, od razu – bach! Kłótnia, sprzeczne zarzuty, wiele faktów, w których trzeba się było jakoś odnaleźć. Mało wiedzieliśmy o głównych bohaterach, a oni najwyraźniej już się znali, mieli za sobą jakieś porachunki i do tego akcja szybko się rozwijała. Nie było mowy, aby odłożyć czytanie na później! Chociaż trochę czasu zajęło mi poukładanie sobie w głowie, co się wcześniej wydarzyło, od pierwszych stron czułam dla Ophelii sympatię. Takie niejasne wrażenie, że jej zachowanie obliczone było na pokaz, że wewnątrz ona sama cierpiała. Z każdym kolejnym jej wyjaśnieniem serce ściskało mi się z żalu, może dlatego, że znałam kiedyś osobę z podobnym problemem – gdy uroda odsuwała od niej to, co prawdziwe. Złożony świat ludzkiej psychiki? Oj, bardzo złożony. Nie wiem, czy to sieć zależności, spirala czy też zaklęte koło, z którego Ophelia nie mogła się wyrwać. Wiedziała, że dla ojca jest błyskotką, przepustką do wielkiego świata i tak naprawdę nie interesowało nikogo, jakim była człowiekiem. Wyładowywała swoją gorycz na wszystkich dookoła, przerażająco samotna w „uwielbiającym” ją tłumie. Przez te trwające latami rozczarowania straciła nadzieję, że cokolwiek jeszcze się zmieni, że obok niej może być ktoś, kto polubiłby ją szczerze.

Często w tych opowiadaniach irytuje mnie arogancja i dwulicowość mężczyzn, tu również Raphael nieco mnie drażnił. Chciał nauczyć Ophelię hamować temperament, jemu samemu jednak również przydałoby się parę lekcji. To występowanie z pozycji siły… Zdarza mi się czasem narzekać, po co kobietom była ta walka o równouprawnienie, skoro w tak wielu przypadkach ściągnęły na siebie podwójne ciężary (abstrahując od tego, że uprawnione do „wyglądania i pachnienia” były tylko kobiety z najwyższych sfer). Po takich historiach jednak nie mam już najmniejszych wątpliwości. Dziś nie do wyobrażenia sobie jest myśl, iż kobieta nie mogłaby sama sobie wybrać męża. Doskonale rozumiałam desperację Ophelii, irytowało mnie to, jak traktował ją ojciec, pchając prosto w ramiona Raphaela – bez pytania córki o zgodę. Musiała się podporządkować. Żona – należała do męża. Ughh… Dziwne i niezrozumiałe, a przecież wtedy powszechnie akceptowane? Swoją drogą ciekawe czy dzisiejsze prawa i obyczaje wydadzą się następnym pokoleniom idiotyczne. Może to porwanie było potrzebne, może i potrzebowała Ophelia takiego silnego uderzenia, przekonania się, iż nie wszyscy byli tacy, jak się przyzwyczaiła. Pod tym względem Raphael zrobił na mnie dobre wrażenie – od początku chodziło mu po głowie, że tu kryło się coś jeszcze, przeczucie, że Ophelia była inna niż oceniło ją towarzystwo. Sam ich pobyt na odludziu był… ciekawy, magiczny, wzruszający? Ta wzajemna fascynacja, odkrywanie wciąż czegoś nowego, świeżość tych uczuć, ale i trudne rozmowy w ramach „lekcji”. Zakończyło się wyjątkowo gwałtownie szybkim powrotem, muszę przyznać, że byłam rozczarowana :D Tak sobie myślę, że gdyby nikt między nich nie ingerował, sami by się zeszli. Ophelia przecież wprost przyznała, iż szukała mężczyzny takiego jak Raphael. Ten z kolei co prawda czuł się przywiązany do stanu kawalerskiego, jestem jednak pewna, że ledwo zobaczyłby Ophelię z potencjalnie poważnym kandydatem do jej ręki, szybko zmieniłby zdanie.

Mężczyźni nie lubią być zapędzani w kozi róg, dlatego plotki i naciski ze strony ojca doprowadziły go do szału. Rozumiem ten mechanizm, a mimo to uważam, że zareagował nadto porywczo. Złość go zaślepiła, zapomniał o wszystkim, czego dowiedział się o Ophelii, zapomniał o więzi, jaka ich połączyła… To było nader nieprzyjemne, cieszę się, że Ophelia miała po swojej stronie chociaż matkę. „Nawrócenie” się ojca było dla mnie mało przekonujące, ale być może marudzę ;) Ta historia zmusza do zastanowienia się nad tym, jak mało wiemy o otaczających nas ludziach. Pozory mylą, o tym wiedzą wszyscy, jednak zazwyczaj łatwo jest wydać osąd na podstawie pierwszego czy drugiego wrażenia, nie zadając sobie trudu, aby chociaż spróbować zrozumieć motywy stojące za drażniącym nas zachowaniem. To był nie tylko relaks, ale i mądra lekcja :)

Mimo wielu zabawnych momentów ta książka pozostawiła po sobie raczej smutny nastrój. Jakże łatwo ocenić kogoś tylko po pozorach. Jakże często zazdroszcząc (bogactwa, urody, etc.) nie zadajemy sobie trudu, aby przyjrzeć się uważniej, czy uśmiech na twarzy tej osoby jest prawdziwy.

Opowiadanie zaczęło się dość nietypowo, można powiedzieć – w środku skomplikowanej sceny. Bez...