Mieliście już uczucie, że czytając książkę odczuwa się podobnie jakby włoży głowę pod górski wodospad. Otóż mam tak wobec tej powieści. Urzekła mnie tematyka Japonii i sumotori(zawodników sumo).
Jednakże oni są tylko tłem, w którym E.E. S. niczym bajkopisarz wplótł zaskakujący morał. Zdajesz się drogi czytelniku, że możesz liczyć tylko na siebie, że ani rodzina ani przyjaciele Ciebie nie obchodzą, bo cierpisz na "alergię na ludzi". W pewnym momencie bohater cierpiący na tą samą przypadłość jest nagabywany przez starszego rachitycznego mężczyznę mistrza Shomintsu.
Za jego to sprawą ten młody piętnastoletni Jun poznaje siłę sumotori, która nie tkwi w ich ciele, ale potędze medytacji. Wydobywa z siebie całe pokłady optymistyczną energię.
Wyzbył się myśli, które tłamsiły jego wolną wolę:
"To, o czym chcemy zapomnieć, ciąży bardziej niż to, co analizujemy" (str.46).
Opowiadanie choć krótkie to napawa nadzieją, że początek drogi nie oznacza koniecznie dążenie do celu, ale jest jedynie przyczynkiem do pojęcia się wyzwania. To co widać na okładce jest wszelakim trudem jaki jako ludzie podejmujemy każdego dnia. Dla jednych to choroba bliskiej osoby, dla innej własna samoocena, dla kogoś innego brak tolerancji dla innych. Nie podejmując starań nie przegrasz, ale też nie wygrasz. Choć życie to nie gra i nie zdobywasz w niej punktów. To nie unikniesz podsumowania, które ogłosi werdykt Twojego sumienia.

Mieliście już uczucie, że czytając książkę odczuwa się podobnie jakby włoży głowę pod górski wodospad. Otóż mam tak wobec tej powieści. Urzekła mnie tematyka Japonii i sumotori(zawodników sumo).
Jednakże oni są tylko tłem, w którym E.E. S. niczym bajkopisarz wplótł zaskakujący morał. Zdajesz się drogi czytelniku, że możesz liczyć tylko na siebie, że ani rodzina ani...