Po przeczytaniu tej książki nasunęły mi się refleksje na temat funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości w Stanach. Często prezentowany jest jako zbliżony do doskonałego. Oparcie jednak wyroku na ławie przysięgłych wydaje mi się co najmniej ryzykowne. W wydawaniu wyroku mogą kierować się uprzedzeniami różnego typu, emocjami lub zwykłym znużeniem sprawą. Mogą być poddani różnym naciskom, szantażom czy zastraszaniu. Może w rzeczywistości nie jest to tak ewidentne jak w książce, ale zawsze istnieje taka możliwość. Sąd przypomina teatr, na którym swoje role odgrywają obrońca, prokurator, świadkowie i sam oskarżony. W tym wszystkim cynizm prawników sprawia, że sytuacja staje się beznadziejna dla oskarżonego. Nie znajdziemy tu odpowiedzi na pytanie, czy Lee postąpił dobrze, samodzielnie wymierzając sprawiedliwość. Na pewno kierował się przekonaniem, że wyrok nie będzie dostatecznym zadośćuczynieniem za okaleczenie córki. W pewnym momencie wokół całej sprawy robi się cyrk, podczas którego każdy coś chce ugrać. Jedyną postacią, która bezinteresownie chce pomóc, jest Ellen. Mimo wszystko podoba mi się postać głównego bohatera. Jest on prawdziwy, stąpający twardo po ziemi, ale mający określone granice etycznego postępowania. A co do samego zakończenia, to wydaje mi się, że żaden wyrok nie naprawi krzywdy wyrządzonej ofierze i nikogo on nie zadowoli.

Po przeczytaniu tej książki nasunęły mi się refleksje na temat funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości w Stanach. Często prezentowany jest jako zbliżony do doskonałego. Oparcie jednak wyroku na ławie przysięgłych wydaje mi się co najmniej ryzykowne. W wydawaniu wyroku mogą kierować się uprzedzeniami różnego typu, emocjami lub zwykłym znużeniem sprawą. Mogą być poddani różnym...