Tyle razy sięgałam po tę książkę, mówiłam sobie, ze tym razem ją dokończę, tyle razy czytałam wstęp pt.: 'Lestat chce być świętym' (tyle, ze nauczyłam się go na pamięć). I chociaż za każdym razem kończę gdzieś w połowie, bo nie mogę na to patrzeć, znowu wracam. Przecież Lestat widział już niebo, rozmawiał z Bogiem, był w ciele człowieka, palił się na słońcu. Ma się zakochać w czarownicy? Hmm, będzie ciekawie.

Od pierwszych stron uderza zmiana Lestata- jak sama Rice to ujęła-mówił, jak gangster. No cóż, ja sama nie potrafiłam odpędzić od siebie myśli, że zrobiła z niego pokemona. Na szczęście już po kilku kartkach ten, że tak to nazwę: pokemonowy zapał osłabł. Może kiedyś złożę w tej intencji mszę dziękczynną, ale tu nie o tym.

Nie ma większego sensu rozpisywać się nad czymś, co jest banalnie proste- autorka na początku książki miała rację- czytając "Kantyk" to, co najbardziej mnie interesowało, to samouwielbienie Lestata i zewnętrzna powłoka. Niezaprzeczalnie jedyne, co na początku trzymało mnie przy czytaniu to "metr osiemdziesiąt wzrostu, fiołkowe okulary, blond pukle, wysokie buty i ręcznie szyte koronki".

Polecam tą książkę wszystkim tym, którzy mimo, iż oddzielili "Wywiad..." od dalszych "Kronik Wampirów" grubą kreską, dalej kochają nasze "metr osiemdziesiąt czystej rozkoszy".

Tyle razy sięgałam po tę książkę, mówiłam sobie, ze tym razem ją dokończę, tyle razy czytałam wstęp pt.: 'Lestat chce być świętym' (tyle, ze nauczyłam się go na pamięć). I chociaż za każdym razem kończę gdzieś w połowie, bo nie mogę na to patrzeć, znowu wracam. Przecież Lestat widział już niebo, rozmawiał z Bogiem, był w ciele człowieka, palił się na słońcu. Ma się zakochać...