No tak. Wiedziałam, że ta chwila w końcu nadejdzie. Właśnie zakończyłam moją przygodę z "Kronikami Wampirów". Pewnego dnia oczywiście to powtórzę, ale raczej w odległej przyszłości. Ostatnie dwa miesiące podporządkowałam sobie tym książkom i, przyznam szczerze, spodziewałam się większego uczucia pustki. Najwyraźniej jeszcze się nie otrząsnęłam.
W "Krwawym Kantyku" Lestat zobowiązuje się do pomocy Monie w rozwiązaniu tajemniczego porwania jej córki, mutanta. Przy okazji bliższego poznania tej historii na światło dzienne wychodzą zadziwiające fakty z życie rodziny Mayfair... Kim był tajemniczy porywacz? Czy córka Mony żyje? Czy Lestat oprze się pięknej Rowan?...
Osobiście uważam, że wątek o Taltos był nieco przerysowany, a część książki, szczególnie pierwszy rozdział, autorka pisała będąc, mówiąc niezbyt wyrafinowanym językiem, ostro nawaloną. Chociaż w gruncie rzeczy było to plusem, bo przynajmniej Lestat nie była tak bardzo płaczliwy (pomijając wątek o świętym). Poza tym jedynymi minusami są ilość stron - w porównania z "Posiadłością Blackwood" to była krótka bajeczka, oraz fakt, że to była ostatnia część "Kronik Wampirów". Twórczość pani Rice wielbię nade wszystko i zdecydowanie jeszcze wrócę do jej książek.

No tak. Wiedziałam, że ta chwila w końcu nadejdzie. Właśnie zakończyłam moją przygodę z "Kronikami Wampirów". Pewnego dnia oczywiście to powtórzę, ale raczej w odległej przyszłości. Ostatnie dwa miesiące podporządkowałam sobie tym książkom i, przyznam szczerze, spodziewałam się większego uczucia pustki. Najwyraźniej jeszcze się nie otrząsnęłam.
W "Krwawym Kantyku" Lestat...