Kto z nas zdaje sobie sprawę, że my w Polsce o literaturze indyjskiej nie wiemy właściwie nic? Nic! Znamy kilku pisarzy stamtąd, ale prawie wszyscy oni żyją w Europie lub USA i tworzą po angielsku! Do prawdziwej prozy indyjskiej, tej w językach narodowych, nie mamy dostępu prawie wcale. Ktoś zna ważne powieści tamilskie lub z obszaru językowego malajalam czy orija? Jeśli tak, dajcie mi znać, proszę.
Cóż, na bezrybiu i rak ryba. Dobrze, że chociaż dwaj Hindusi mają stałe miejsce na półkach księgarń w Polsce - Rushdie i Naipaul. Ten pierwszy to playboy, także literacki, chce pisać błyskotliwie i zależy mu na tym, by jego książki stawały się wydarzeniami na rynku (tym niemniej jest bardzo utalentowanym, świetnym pisarzem). Ten drugi to Naipaul, laureat Nobla za nieustające poszukiwania tożsamości człowieka zagubionego w świecie kolonialnym i postkolonialnym, gdzie kultury, etnosy i języki przemieszały się uniemożliwiając ludziom takim jak sam autor znalezienie swojego gniazda na ziemi, pozbawiając ich tego jednego, jedynego miejsca zaczepienia "stąd jestem".
W pewnym stopniu dotyczy to także mnie, urodzonego z imigrantów Dolnoślązaka w pierwszym pokoleniu.
I o tym traktuje ta świetna, pisana w stylu nieeuropejskim, a więc chwilami sprawiająca mylne wrażenie infantylnej, jakby urwana w środku sceny powieść.

Kto z nas zdaje sobie sprawę, że my w Polsce o literaturze indyjskiej nie wiemy właściwie nic? Nic! Znamy kilku pisarzy stamtąd, ale prawie wszyscy oni żyją w Europie lub USA i tworzą po angielsku! Do prawdziwej prozy indyjskiej, tej w językach narodowych, nie mamy dostępu prawie wcale. Ktoś zna ważne powieści tamilskie lub z obszaru językowego malajalam czy orija? Jeśli...