Książka została wydana po raz pierwszy w 1968 roku, po podróży do Ameryki Południowej w latach 1963-1964. Autor opisuje spotkania z kolejnymi indiańskimi plemionami, aż dociera do tych ostatnich, jeszcze broniących się przed naporem cywilizacji - Wajwajów. Nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu, że książka jest bardziej o podróżującym Fiedlerze niż o tych, których na swojej drodze spotyka - a nie tego oczekiwałam. Sięgając po książkę podróżniczą chcę poznać odmienną kulturę, odwiedzić miejsca i ludzi, których w rzeczywistości nigdy nie będzie dane mi zobaczyć. Znacznie mniej interesuje mnie sam podróżujący, który tutaj starał się być chyba w centrum opowieści. Dowiadujemy się, co jadł na obiad (przy czym jest to mało egzotyczny łosoś z ryżem i ziemniakami), jak spał i co robił, i jakoś cały czas brakuje skupienia na świecie zewnętrznym. A gdy już się pojawi, to raczej w postaci opisu flory i fauny (z naciskiem na motyle) - trudno mieć to za złe przyrodnikowi, niemniej jednak taka perspektywa mnie nie zachwyca, zwłaszcza że podtytuł - Spotkałem szczęśliwych Indian - sugeruje, że czegoś się o tych plemionach jednak dowiemy. Tymczasem, o ile autor szczerze podziwia kolejne gatunki motyli, o tyle o ludziach mówi bez ciekawości i niejako przy okazji. Ta tendencja ustępuje dopiero gdzieś koło dwusetnej strony, kiedy to wraz z Fiedlerem docieramy wreszcie do tytułowych "szczęśliwych Indian", Wajwajów. Temu plemieniu autor rzeczywiście poświęca więcej uwagi i czyta się te ostatnie osiemdziesiąt z przyjemnością. Dobre i to.

Jeśli chodzi o język, pierwsze wrażenie - bardzo pozytywne: Fiedler opowiada w sposób żywy, dowcipny, barwny; jednym słowem - trudno uwierzyć, że książka powstała pół wieku temu. To na plus. Daleko tej opowieści do gawędy: narrator szybko przechodzi od jednego obrazu do drugiego, opowieść jest skondensowana, przez co współczesny czytelnik ma wrażenie, że ówczesne tempo życia niewiele się różniło od naszego. Ciekawie w tej kwestii wypada porównanie z książkami Wojciecha Cejrowskiego - gdy on odwiedza Indian, czas się niemal zatrzymuje. Tutaj tego nie ma. Ma to swoje minusy: czytając, miałam nieodparte wrażenie pobieżności i lekkiego chaosu; nim zdążyłam spojrzeć na jeden obraz, narrator już kierował moją uwagę na następny. Świat można było zobaczyć, a nie się w nim zanurzyć i go poczuć, i tej ogólnej atmosfery bardzo mi brakowało. Nie można za to odmówić autorowi imponującej wiedzy ogólnej, właściwej wykształconym ludziom poprzednich pokoleń, ujawniającej się w sposób nienachalny, głównie w ciekawych porównaniach, i czyniącej książkę bardziej interesującą.

Cała recenzja na moim blogu: http://ksiazkozaur.blogspot.com/2011/11/arkady-fiedler-gujana-spotkaem.html

Książka została wydana po raz pierwszy w 1968 roku, po podróży do Ameryki Południowej w latach 1963-1964. Autor opisuje spotkania z kolejnymi indiańskimi plemionami, aż dociera do tych ostatnich, jeszcze broniących się przed naporem cywilizacji - Wajwajów. Nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu, że książka jest bardziej o podróżującym Fiedlerze niż o tych, których na swojej...