Dawno temu, bo w 1971 r. wydano tomik (taki format "do kieszeni") opowiadań Marqueza. Dziś dostęp do literatury latynoamerykańskiej nie jest niczym wyjątkowym, wtedy dopiero zaczynała się moda na pisarzy zza oceanu. Ale w przypadku autora "Stu lat samotności" mamy do czynienia z postacią wybitną, uhonorowaną Nagrodą Nobla za powieści i opowiadania. I właśnie te ostatnie stanowią treść książki. Nie są ogromne, zresztą tomik małego formatu liczy zaledwie 150 stron, więc nawet nieco dłuższe teksty czyta się szybko. I dodajmy - lekko, choć tematyka lekka nie jest. Każde opowiadanie to swoista przypowieść, ale bez morału, moralitet bez wskazania właściwych postaw. To często niemal reporterska relacja z drobnego epizodu (takie jest opowiadanie tytułowe), ale dla postaci tam występujących - ogromnie ważne, stanowiące niemal sprawę życia i śmierci (czasem dosłownie - "Dzień jak inne"). Chociaż w formie, a czasem i treści, krótkie i proste, teksty niosą ze sobą ogrom emocji, postaw, zachowań, są zbiorem obserwacji ludzi w ich naturalnym środowisku i w obcym miejscu ("Dzień po sobocie"). Opowiadania trzeba smakować, odczuwać ich kolory, zapachy, głosy.
Już ktoś pewnie opisał każde opowiadanie z osobna, nie ma więc potrzeby odwoływać się i opisywać treść każdego z nich, zresztą to tylko zmniejsza przyjemność samodzielnego odkrywania tych tekstów. Jednakże nie można pominąć faktu, że "Śmierć i pogrzeb Mamy Grande", kończące tomik opowiadanie, jest znakomitym zwieńczeniem całego zbioru i, moim zdaniem, najlepsze. Ale cała książka jest warta uwagi.

Dawno temu, bo w 1971 r. wydano tomik (taki format "do kieszeni") opowiadań Marqueza. Dziś dostęp do literatury latynoamerykańskiej nie jest niczym wyjątkowym, wtedy dopiero zaczynała się moda na pisarzy zza oceanu. Ale w przypadku autora "Stu lat samotności" mamy do czynienia z postacią wybitną, uhonorowaną Nagrodą Nobla za powieści i opowiadania. I właśnie te ostatnie...