Drugie (po "Matce Boskiej płatnych morderców") spotkanie z Vallejo zaliczam do spotkań satysfakcjonujących. Do tego stopnia, że dziwi mnie niska ocena tej książki na portalu "LC". Może po prostu moje oczekiwania po lekturze poprzedniej powieści obniżyły poprzeczkę oczekiwań?
Bo "Mój brat alkad" to sprawnie napisana satyra. Na władzę i idące za tym zdeprawowanie, na mentalność Kolumbijczyków, na układy i układziki, na Kościół, ale to już chyba z rozpędu, bo Vallejo po prostu opisuje krajobraz rodzinnego miasteczka. Logicznym zatem jest, że dostaje się wszystkim, którzy jego koloryt współtworzą.
Wbrew niektórym opiniom, nie uważam tej powieści za wulgarną, choć Vallejo nie waha się przed wzmocnieniem wypowiedzi niecenzuralnymi wyrażeniami. Ale z drugiej strony, przy takim, hm, klimacie społecznym dziw bierze, że "Mój brat alkad" nie jest bardziej wypełniony "bluzgami".
Rzecz byłaby depresyjna, gdyby nie zjadliwe poczucie humoru, którym autor okrasza akcję. Humoru niejednokrotnie mocno czarnego.
Warto przeczytać. Zwłaszcza kandydaci na sołtysów i burmistrzów mają dobrą lekcję polityki. Także społecznej.

Drugie (po "Matce Boskiej płatnych morderców") spotkanie z Vallejo zaliczam do spotkań satysfakcjonujących. Do tego stopnia, że dziwi mnie niska ocena tej książki na portalu "LC". Może po prostu moje oczekiwania po lekturze poprzedniej powieści obniżyły poprzeczkę oczekiwań?
Bo "Mój brat alkad" to sprawnie napisana satyra. Na władzę i idące za tym zdeprawowanie, na...