Dali, artysta przywdziewający niekiedy skórę błazna, przyjaciel Federica Garcii Lorki, doskonale znał okrzyk Rimbauda: "Jestem kimś innym". Jeszcze przed jego urodzeniem śmierć braciszka, który miał na imię Salvador, zaciążyła na jego dzieciństwie i latach późniejszych. Nie mógł być tylko sobą, lecz także tym drugim, sobowtórem, którego musiał nosić w sobie. Wobec tego podwojenia osobowości, można by pomyśleć, że prawdziwy Dali został niesprawiedliwie oceniony i że Dali-człowiek górował nad malarzem. Wiele drażniących poczynań artysty wyjaśni się, gdy spojrzymy na nie z tego punktu widzenia. Dostrzeżemy wówczas w jego pamięci trwałość przeżyć z dzieciństwa, czego ślady pozostawił w swojej twórczości, na przykład w niezmienności pejzażu z rodzinnych stron, zauważymy jego niedojrzałość seksualną, czy wreszcie szczególną więź mentalną łączącą go z siostrą, której akty malował. Po raz pierwszy do Paryża pojechał właśnie z siostrą w 1926 roku, odbywając podróż taksówką. Drogi pobyt-w 1928 roku - kiedy to chciał poznać Picassa, Wersal i Musée Grevin, przyniósł przyjaźnie z surrealistami. Po powrocie do Barcelony ściągnął ich do Cadaqés, gdzie osiadł w 1925 roku. W miarę rozwoju kontaktów z surrealistami, latem 1929 roku w domu rodziców w Figueras gościł Elenę Eluard, wówczas jeszcze żonę surrealistycznego poety, kobietę już dojrzałą i doświadczoną, podczas gdy on sam byt młodym człowiekiem, nie do końca ukształtowanym i poszukującym siebie w lekturze Freuda. Z Eleny Eluard Dali zrobił Galę, a jak często mówiono, Dalego zrobiła Gala. Organizowała mu życie do najintymniejszych i najbardziej drażliwych szczegółów i niewątpliwie przyczyniła się do ekstrawagancji działań reklamowych, od tej chwili ściśle związanych z jego twórczością. Mogło się zdawać, że większą wagę przywiązywał Dali do osobowości, którą dla siebie wykreował niż do swej działalności malarskiej - twierdził wręcz: moja twórczość to ja.