William Bell

4 czerwca 1989 roku to ważna data. Ważna dla Polski, bo przyniosła jej nadzieję na wolność i ważna dla Chin, bo tę nadzieję im odebrała. U nas odbyły się pierwsze nie w pełni jeszcze, ale jednak demokratyczne wybory, a tam pokojową demonstrację studentów na Placu Niebiańskiego Spokoju rozjechano gąsienicami czołgów. Byłem na tym placu wiele razy (kilkanaście lat po tych tragicznych wydarzeniach). Czytałem wiele relacji opisujących tę tragedię. Rozmawiałem z kilkoma osobami, które były jej świadkami. I dopiero jakiś czas potem, dość przypadkowo, przeczytałem "Miasto zakazane". Przeczytałem je w kilkanaście godzin. Ta książka to bardzo emocjonalna relacja tamtych wydarzeń. Opowiedziana przez przypadkowego ich uczestnika, Alexa - 17 letniego syna korespondenta telewizji kanadyjskiej, którego tata zabrał na wycieczkę do Chin... Tata zajmował się pracą, syn nudził się w hotelu, to poszedł pozwiedzać miasto, w którym tak wiele się wtedy działo... Poznał swoich chińskich rówieśników, którzy wierzyli, że wreszcie mogą coś zmienić w swoim kraju... Spontanicznie się do nich przyłączył. Zaprzyjaźnił się, a może nawet trochę zadurzył... Było fantastycznie, aż przyszedł ten moment, kiedy władza powiedziała dość i wjechały czołgi... Polała się krew. Zginęło kilka tysięcy młodych ludzi wierzących, że mogą zmienić świat. Alex przeżył, ale trauma pozostała mu na bardzo długo... Nie wiem, czy Alex jest postacią prawdziwą. Ale nawet, jeśli nie, to tym bardziej należą się moje słowa uznania autorowi książki. Relacja 17 letniego bohatera jest bowiem zgodna z tym wszystkim, co wcześniej czytałem i słyszałem o masakrze na Placu Tiananmen. To jest bardzo emocjonalna książka. Ma bardzo sprawnie prowadzoną i wciągającą narrację. Dobrze się ją czyta. No i co najważniejsze. Opowiada prawdę. Choć niełatwą prawdę...