Alina Budzińska

Bardzo zawiodłem się na tej książce. Ale dlaczego? Wszak zbiór anegdot i historyjek o znanych polskich aktorach doprawiony bezpośrednimi wypowiedziami dla autorki mógłby być daniem smakowitym i w dodatku lekkostrawnym. Niestety, wyszedł zakalec, po zjedzeniu którego czeka nas wielogodzinny pobyt w ubikacji. I właściwie już nie dziwię się czemu do tej pory nie zetknąłem się z nazwiskiem autorki. Śląska dziennikareczka zapowiadająca spotkania z aktorami w malutkich mieścinach. Przeminęła równie szybko jak masowo onegdaj organizowane wieczorki w domach kultury. Zresztą dziś nie mamy aktorów, tylko gwiazdki serialowe, o których wszystko przeczytamy na Pudelku czy Kozaczku. Ale to inna sprawa. Co spowodowało u mnie największy niesmak po przeczytaniu "Rodzynek, migdałów" (poza tym, że nie lubię ani rodzynków, ani migdałów)? Te okropne spoufalanie się z aktorami. Budzińska w zasadzie nie pisze "Daniel Olbrychski" tylko... "Danek", nie "Kazimierz Brusikiewicz", tylko "Brusio", nie "Gustaw Holoubek", tylko "Gucio". I nie jest dla mnie ważne, że tak zwracali się do ww. koledzy po fachu, bo to ich prywatna sprawa. Budzińska aktorką nie jest, a jak się okazało dziennikarka z niej też bardzo słaba i za każdym razem próbująca zwrócić na siebie uwagę ("Danek powiedział mi...", "Kiedy razem z Brusiem..." itp.). Przypominała mi Dariusza Szpakowskiego, który także zapomina, że jest zwykłym dziennikarzyną, w dodatku bardzo kiepskim, więc słyszymy "Gdy rozmawiałem z naszym selekcjonerem, powiedział mi: Darek...". Brrr, okropne kolesiostwo, zarówno u Szpakowskiego jak i u pani Budzińskiej. No właśnie, autorce dedykuje jedną z wypowiedzi Jana Kobuszewskiego, z tej właśnie książki: "Człowiek leniwy także do niczego nie dojdzie, ale z o ile mniejszym trudem". Pani Alino, było się tak męczyć?