Czarujące, aczkolwiek pozbawione obiektywizmu i jakichkolwiek wartości literackich anegdotki, okraszone świetnymi karykaturami autorstwa Edmunda Mańczaka.

Nic wielkiego.
Lektura z gatunku łatwych i przyjemnych.
Doskonała do „zjedzenia” na kocyku pod szumiącą brzeziną.

Czarujące, aczkolwiek pozbawione obiektywizmu i jakichkolwiek wartości literackich anegdotki, okraszone świetnymi karykaturami autorstwa Edmunda Mańczaka.

Nic wielkiego.
Lektura z gatunku łatwych i przyjemnych.
Doskonała do „zjedzenia” na kocyku pod szumiącą brzeziną.

Czterdzieści krótkich, subiektywnie napisanych portretów artystów scen polskich. To raczej szkicowe prezentacje artystów stworzone na podstawie rozmów i obserwacji aniżeli biogramy. Budzińska z częścią aktorów prowadziła spotkania z publicznością, była konferansjerem, stąd niektóre rozdziały dłuższe i bardziej rozbudowane, a inne skąpe w informacje. Natomiast jest coś, co łączy wszystkich opisywanych bohaterów: każdy - zdaniem autorki - jest cudowny, wspaniały, ciepły, zdolny, niesamowity i piękny. Budzińska jest całkowicie pozbawiona obiektywizmu i dystansu. Sam język, jakiego używa, trąca myszką, i nosi znamiona nowomowy PRL-owskiej. Bardzo to infantylne, momentami lekko głupawe.
Do każdego portretu autorka dołącza anegdoty i ciekawostki. Jakież było jej oburzenie, że nie mogła tego zrobić przy opisie postaci Piotra Fronczewskiego!

Czterdzieści krótkich, subiektywnie napisanych portretów artystów scen polskich. To raczej szkicowe prezentacje artystów stworzone na podstawie rozmów i obserwacji aniżeli biogramy. Budzińska z częścią aktorów prowadziła spotkania z publicznością, była konferansjerem, stąd niektóre rozdziały dłuższe i bardziej rozbudowane, a inne skąpe w informacje. Natomiast jest coś, co...

Cóż, takie rzeczy "z życia gwiazd" czytało się w czasach, kiedy nie było tabloidów, Internetu i Pudelka (tak, były takie czasy)... Z tym, że wtedy były gwiazdy, a nie perseidy, jak dziś.

Cóż, takie rzeczy "z życia gwiazd" czytało się w czasach, kiedy nie było tabloidów, Internetu i Pudelka (tak, były takie czasy)... Z tym, że wtedy były gwiazdy, a nie perseidy, jak dziś.

Bardzo zawiodłem się na tej książce. Ale dlaczego? Wszak zbiór anegdot i historyjek o znanych polskich aktorach doprawiony bezpośrednimi wypowiedziami dla autorki mógłby być daniem smakowitym i w dodatku lekkostrawnym. Niestety, wyszedł zakalec, po zjedzeniu którego czeka nas wielogodzinny pobyt w ubikacji.
I właściwie już nie dziwię się czemu do tej pory nie zetknąłem się z nazwiskiem autorki. Śląska dziennikareczka zapowiadająca spotkania z aktorami w malutkich mieścinach. Przeminęła równie szybko jak masowo onegdaj organizowane wieczorki w domach kultury. Zresztą dziś nie mamy aktorów, tylko gwiazdki serialowe, o których wszystko przeczytamy na Pudelku czy Kozaczku. Ale to inna sprawa.
Co spowodowało u mnie największy niesmak po przeczytaniu "Rodzynek, migdałów" (poza tym, że nie lubię ani rodzynków, ani migdałów)? Te okropne spoufalanie się z aktorami. Budzińska w zasadzie nie pisze "Daniel Olbrychski" tylko... "Danek", nie "Kazimierz Brusikiewicz", tylko "Brusio", nie "Gustaw Holoubek", tylko "Gucio". I nie jest dla mnie ważne, że tak zwracali się do ww. koledzy po fachu, bo to ich prywatna sprawa. Budzińska aktorką nie jest, a jak się okazało dziennikarka z niej też bardzo słaba i za każdym razem próbująca zwrócić na siebie uwagę ("Danek powiedział mi...", "Kiedy razem z Brusiem..." itp.). Przypominała mi Dariusza Szpakowskiego, który także zapomina, że jest zwykłym dziennikarzyną, w dodatku bardzo kiepskim, więc słyszymy "Gdy rozmawiałem z naszym selekcjonerem, powiedział mi: Darek...". Brrr, okropne kolesiostwo, zarówno u Szpakowskiego jak i u pani Budzińskiej.
No właśnie, autorce dedykuje jedną z wypowiedzi Jana Kobuszewskiego, z tej właśnie książki: "Człowiek leniwy także do niczego nie dojdzie, ale z o ile mniejszym trudem". Pani Alino, było się tak męczyć?

Bardzo zawiodłem się na tej książce. Ale dlaczego? Wszak zbiór anegdot i historyjek o znanych polskich aktorach doprawiony bezpośrednimi wypowiedziami dla autorki mógłby być daniem smakowitym i w dodatku lekkostrawnym. Niestety, wyszedł zakalec, po zjedzeniu którego czeka nas wielogodzinny pobyt w ubikacji.
I właściwie już nie dziwię się czemu do tej pory nie zetknąłem się...