Jest to druga część autobiografii polskiego superszpiega.

Po powrocie do Polski Zacharski dalej prowadził podwójne życie. Został mianowany dyrektorem centrali handlu wewnętrznego PEWEX oraz szkolił oficerów wywiadu. Po przełomie politycznym został pozytywnie zweryfikowany do służby w Urzędzie Ochrony Państwa. Jego głównym zadaniem była infiltracja rosyjskich służb wywiadowczych. W 1995 dostał informacje od rosyjskiego szpiega, iż wysoko postawiony człowiek polskiej lewicy jest rosyjskim szpiegiem. Tą osobą miał być ówczesny premier Józef Oleksy. Właśnie ta sprawa jest głównym wątkiem książki. Zaważyła na całym późniejszym życiu Zacharskiego, ponieważ po przejęciu władzy przez lewicę, stał się on w kraju persona no grata.

We wcześniejszej mojej recenzji napisałem, iż „Rosyjska ruletka” jest książką ciekawszą niż pierwsza część i nietrudno mi to powtórzyć. Jest ciekawsza z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze opisuje czasy nam nieodległe. Większość z opisanych tam osób, szczególnie z lewicy jest do tej pory czynna politycznie. A sam osobiście pamiętam niektóre migawki z wiadomości telewizyjnych na temat afery Olina, jak ją później nazwano. Po drugie możemy śledzić wewnętrzne rozgrywki polityczne o których nie usłyszymy w mediach, potajemne spotkania polityków, metody odwracania rosyjskich agentów. To typowa powieść szpiegowska przedstawiająca związki polityki z tajnymi służbami, tyle tylko że, bohaterowie w nich występujący są prawdziwi z krwi i kości. Zacharski stara się być obiektywny, choć oczywiście poznajemy tylko jego własną wersje wydarzeń. Czasami mamy wrażenie, że swoje zasługi trochę uwypukla i koloryzuje, natomiast porażki stara się przedstawić w mniej ostrych barwach. Nie zmienia to faktu, że dostaje się politykom nie tylko lewicowym ale także z drugiej strony barykady. Jak sam mówi, starał się służyć Polsce, bez względu na to, kto w danym momencie rządził . Nasuwa się tutaj na myśl przeciwstawna postać Ryszarda Kuklińskiego, który jak wiemy zdradził ówczesne władze PRL i uciekł do USA. Nie mnie oceniać który z nich jest bohaterem i który obrał właściwą drogę. To rozstrzygną za kilkadziesiąt lat historycy i podejrzewam, nowe odtajnione dokumenty o których istnieniu jeszcze nie wiemy.

Faktem jest natomiast, że Zacharski jak nikt inny potrafił się przystosować do zmieniających się warunków i ta cecha uczyniła go jednym z najlepszych szpiegów w polskiej historii. Mam tylko nadzieję, że Ci najlepsi nigdy nie zostaną złapani.

Jego życie przedstawione w tych dwóch częściach biografii mogło by stanowić doskonałą kanwę dla niejednego filmu sensacyjnego. Czasami aż trudno uwierzyć, że historie opisane w tej książce przytrafiły się jednej osobie.

W 2008 roku na antenie telewizji TVN, został wyemitowany serial dokumentalno-fabularny pt. „Szpieg”. W sześciu odcinkach poznajemy cała historię Mariana Zacharskiego. Zarówno operację w Stanach Zjednoczonych jak i później jego życie w Polsce. Dla tych którzy mają awersje do książek, serial ten jest doskonałym streszczeniem całej biografii Mariana Zacharskiego.

Ja oczywiście gorąco polecam książkę.

Jest to druga część autobiografii polskiego superszpiega.

Po powrocie do Polski Zacharski dalej prowadził podwójne życie. Został mianowany dyrektorem centrali handlu wewnętrznego PEWEX oraz szkolił oficerów wywiadu. Po przełomie politycznym został pozytywnie zweryfikowany do służby w Urzędzie Ochrony Państwa. Jego głównym zadaniem była infiltracja rosyjskich służb...