To miała być najlepsza część trylogii Suzanne Collins, w której po "Igrzyskach śmierci" i "W pierścieniu ognia" ostatecznie zwycięża dobro nad złem a efekty specjalne przyciągną uwagę wartą najciekawszego ze wszystkich zakończenia. Przynajmniej takie były moje oczekiwania. Niestety, jeśli spojrzycie na ocenę końcową troszkę się jednak rozczarowałem.

"Kosogłos"opisuje dalsze losy Katniss Everdeen, która jako sztandarowy produkt buntu ma doprowadzić do unicestwienia znienawidzonego Kapitolu. Tym którzy nie czytali poprzednich części warto przypomnieć, że trwa walka zbuntowanych dystryktów ze stolicą. Po ostatnich głodowych igrzyskach nikt nie jest w stanie pogodzić się z wyzyskiem panującym w państwie Panem a Trzynasty Dystrykt staje na czele krucjaty mającej doprowadzić do obalenia okrutnego prezydenta Snowa. Katniss po wyrobieniu reputacji największej bohaterki ma się stać twarzą rewolucji. Niestety nie wszystko idzie gładko. Ci którzy mieli być przyjaciółmi stają się wrogami i do końca nie wiadomo komu można zaufać.

Może wynikiem mojego znużenia lekturą były zbyt duże oczekiwania względem bohaterów. Skoro w pierwszych dwóch częściach dostawałem spore dawki niesamowitej akcji podczas igrzysk, to i tym razem potrzebowałem silniejszych bodźców. Podobna rzecz dzieje się podczas narkotykowego nałogu, im więcej się bierze tym bardziej rosną potrzeby.

Katniss będąca pierwszoplanową postacią książki wydała mi się zbyt słaba emocjonalnie i nie przypominała tej mężnej dziewczyny z igrzysk. Oczywiście momentami pokazywała na co ją stać ale jednak o wiele częściej kojarzyła mi się z psychicznym wycieńczeniem. Jej rozterki emocjonalne nie pasowały do tej roli którą miała do odegrania.

Do końca powieści nie mogłem się zorientować w zamiarach pozostałych bohaterów "Kosogłosa", a może tak właśnie to miało wyglądać. Gale po którym się spodziewałem bardziej szlachetnych odruchów okazał się kimś zupełnie innym. Jedno tylko utkwiło mi w głowie, że każda rewolucja musi mieć swoje ofiary.

Oczywiście o trzeciej części trylogii nie można pisać bez połączenia jej z pozostałymi dwiema, gdyż tylko razem tworzą nierozerwalną całość. Jeśliby zsumować bilans tych trzech tomów to całokształt nie wychodzi tak źle. Jednak dla mnie bardzo ważne jest zakończenie ponieważ najbardziej utrwala nam obraz wszystkiego.

To miała być najlepsza część trylogii Suzanne Collins, w której po "Igrzyskach śmierci" i "W pierścieniu ognia" ostatecznie zwycięża dobro nad złem a efekty specjalne przyciągną uwagę wartą najciekawszego ze wszystkich zakończenia. Przynajmniej takie były moje oczekiwania. Niestety, jeśli spojrzycie na ocenę końcową troszkę się jednak rozczarowałem.

"Kosogłos"opisuje...