Pedała należy czytać po Ćpunie. Ta sekwencja moim zdaniem uzasadniona jest nie tylko chronologią pisania. Jedno wyrasta z drugiego. I tyle. Choć trzeba przyznać, że Pedał znacznie różni się od Ćpuna. Mamy tu do czynienia z fabułą (jako taką), a nie stricte wspomnieniami/pamiętnikiem jak w przypadku Ćpuna.

William Lee ucieka przed narkotykami (na pewno?) i innymi problemami do Meksyku. Narkotyki zamienia na alkohol w knajpach. Stara się jakoś wypełnić swoje życie. Przesiaduje w knajpach, zagaduje nieznajomych, stara się być duszą towarzystwa. Jego wysiłki niezmiennie budzą śmiech, czasem gorzki, a czasem po prostu szczery. Jego pomysły bywają naprawdę absurdalne. Monologi, dialogi, przemyślenia warte są spędzenia trochę czasu nad książką. Jednak pustkę, którą najbardziej chce wypełnić, to potrzeba bliskości. Inicjuje zatem związek z młodym chłopakiem Allertonem. Starzejący się pedał, przerażony perspektywą samotności godzi się na wiele (czasem skamle jak pies o odrobinę pieszczot), a młodzian biernie mu się oddaje. Do czasu. Generalnie nie jest to związek oparty na miłości, ani tej fizycznej ani duchowej. Jednak jest intrygujący i wzbudza zainteresowanie, żeby tak podejrzeć ich przez dziurkę od klucza. Sugestywne opisy pewnie nie każdemu przypadną do gustu, ale ci, którzy poznali Burroughsa już wcześniej, książka się spodoba.

Pedała należy czytać po Ćpunie. Ta sekwencja moim zdaniem uzasadniona jest nie tylko chronologią pisania. Jedno wyrasta z drugiego. I tyle. Choć trzeba przyznać, że Pedał znacznie różni się od Ćpuna. Mamy tu do czynienia z fabułą (jako taką), a nie stricte wspomnieniami/pamiętnikiem jak w przypadku Ćpuna.

William Lee ucieka przed narkotykami (na pewno?) i innymi...