Po obejrzeniu licznych baaardzo luźnych adaptacji wreszcie sięgnęłam po książkę. I bardzo się rozczarowałam. Nie wiem, czy winny jest fakt, iż to jedna z pierwszych sztuk Szekspira, czy przekładu. Mojego ebooka zawdzięczam Lonowi Ulrichowi, a tym czasem to praca Stanisława Barańskiego jest wychwalana. Widząc m.in. taki cytat:
- A ty tymczasem weź lutnię i nastrój.
- A gdy nastroję wciąż będzie nas troje?
- Tym już nie nas truj; sam sobie psuj nastrój.
zaczynam żałować swojego wyboru. Komedia to poza fabułą przede wszystkim język. A tłumaczenie Ulricha było co najmniej słabe. Zero komizmu słownego, zero rymów, bądź gier słów. Niecałą 100 stronicową książeczkę, czytałam 4 dni. Fabuła też mi do gustu nie przypadła. Tytułowej złośnicy tyle co na lekarstwo, a na dodatek na końcu okazuje się, że wcale jej nieokiełznano, lecz wytresowano. W filmach serce Katarzyny topniało pod wpływem zalotów, by ostatecznie zatracić się w miłości. Tu skacze jak żabka wokół męża, bo nie dostanie obiadu. Małe złośliwości i docinki między przyszłymi kochankami były by pożądane, ale nie takie ustawianie po kątach. Pomimo to kiedyś przeczytam ją jeszcze raz, tym razem w tłumaczeniu Barańskiego. Może wtedy wypadnie lepiej i zacznie mnie bawić. Do tego czasu pozostanę wierna Molierowi i Fredrze.
Niech mi ktoś wyjaśni o co chodzi w tej pomarańczowej okładce? Wygląda jak kadr z reklamy żeli do mycia Palmolive. A może to Katarzyna po całodniowym narzekaniu, tudzież użeraniu się z mężem wskakuje pod prysznic, by w strugach wody poczuć ulgę, iż chociaż tu nie musi narzekać.

Po obejrzeniu licznych baaardzo luźnych adaptacji wreszcie sięgnęłam po książkę. I bardzo się rozczarowałam. Nie wiem, czy winny jest fakt, iż to jedna z pierwszych sztuk Szekspira, czy przekładu. Mojego ebooka zawdzięczam Lonowi Ulrichowi, a tym czasem to praca Stanisława Barańskiego jest wychwalana. Widząc m.in. taki cytat:
- A ty tymczasem weź lutnię i nastrój.
- A gdy...