Przeczytałem tę książkę, a tak jakbym nie przeczytał. Bo wiem, że uciekło mi wiele smaczków. Oczywiście, lubię takie zabawy słowem, ale chyba, jak już ktoś wspominał, trzeba byłoby przeczytać w oryginale, żeby to czuć. Mamy tutaj przedstawiony Paryż lat 50 XX wieku. Może nieco w sposób mało wybredny. Bohaterowie są mocno niekonwencjonalni, zdecydowanie króluje absurd. Pojawia się taki inspirujący dialog pomiędzy nastolatką Zazi, a Karolem dawno po 40, który będzie dla niego niczym nasmarowanie oliwą skrzypiącej maszyny. Który brzmiał mniej więcej tak:
- Dlaczego pan nie ma żony?
- Tak wyszło, nie spotkałem nikogo kto by mi odpowiadał.
- Ale z pana snob.
Pewien dystans u autora możemy dostrzec (przynajmniej tak mi się wydaje) w wypowiedziach jednej z bohaterek, czyli papugi "Gadasz i gadasz, to wszystko, co potrafisz." Zakochałem się w jednej sekwencji zdań, o ile można ten stan w taki sposób określić. "Na drugie piętro dotarłszy, do drzwi dzwoni nowa narzeczona. A drzwi do których tak gracko się dzwoni, mogą się tylko otworzyć. Toteż rzeczone drzwi się otwierają."
A teraz czas na obejrzenie tej historii na ekranie. Książka pozostaje dla mnie większą tajemnicą po przeczytaniu niż, zanim zacząłem ją czytać.

Przeczytałem tę książkę, a tak jakbym nie przeczytał. Bo wiem, że uciekło mi wiele smaczków. Oczywiście, lubię takie zabawy słowem, ale chyba, jak już ktoś wspominał, trzeba byłoby przeczytać w oryginale, żeby to czuć. Mamy tutaj przedstawiony Paryż lat 50 XX wieku. Może nieco w sposób mało wybredny. Bohaterowie są mocno niekonwencjonalni, zdecydowanie króluje absurd....