Zadziwiający plan nasuwa się po lekturze tego krótkiego zbioru. Oto Proust, który wedle autora, za swoją dewizę uznaje „widzieć jasno w zachwyceniu” i wtórujący temu autor, który w sposób pokrewny tej zasadzie widzi całe jego dzieło i życie. Nałożenie się tych sposobów widzenia, daje nam czytelnikom, poczucie głębokiego przemyślenia i zaplanowania zarówno pierwotnej i wtórnej perspektywy.

Bo oto w tej pierwszej Marcel wiedzie, niczym bohater „Boskiej Komedii” swoją wędrówkę, poprzez niezliczone pułapki, które czas zastawia na niego, za każdym razem przypominając mu o daremności podjętego wyzwania. W warstwie autorskiej dokonuje się jakby potwierdzenie, konsekracja zabiegów i niepowodzeń bohatera. Odrzucenie próżnego i występnego życia nie może dokonać się inaczej niż przez rozliczne próby, po których człowiek zyskuje pewność, tożsamość i autonomię, zdolną wyzwolić najcenniejsze jego przymioty. Bo Jan Błoński podziwia, zachwyca się, nie tyle ścieżką bohatera, znaną od lat w obiegu kultury, ale jej wyrazem, opartym na środkach równie głębokich, co nowatorskich, który on autor bezlitośnie rozważa.

I tak jak Proust obciążał swe zdania wielokrotnie ponad ich gramatyczną nośność, tak jego glosator – co wypada odnotować jako jego cechę szczególną - nie waha się wycofać pod ich przemożnym naporem „nie siląc się na fałszywą oryginalność, która łatwo mogła stać się maską zadufanej ignorancji”.

Zadziwiający plan nasuwa się po lekturze tego krótkiego zbioru. Oto Proust, który wedle autora, za swoją dewizę uznaje „widzieć jasno w zachwyceniu” i wtórujący temu autor, który w sposób pokrewny tej zasadzie widzi całe jego dzieło i życie. Nałożenie się tych sposobów widzenia, daje nam czytelnikom, poczucie głębokiego przemyślenia i zaplanowania...