Książka Joanny Rawik jest zbeletryzowaną biografią 'wróbelka Paryża', jak mówiono o Edith Piaf. Autorka, sama śpiewająca i triumfująca swojego czasu na festiwalach w Opolu i w Sopocie, dała tu wyraz swojej fascynacji piosenką francuską, a Piaf w szczególności.

Siłą rzeczy większość książki zajmuje opis kariery Edith (zwanej przez przyjaciół Didi), od występów na ulicy po coraz większe i ważniejsze sale koncertowe świata. Są recenzje prasowe, relacje z prób, nagrań i recitali, wywiady, kwiaty i autografy, zachwyt publiczności i krytyków. Ale ta biografia to, przede wszystkim, próba opisania i zrozumienia nie tylko Piaf-artystki, ale też Piaf-kobiety.

A sporo tu do zrozumienia...

Edith Piaf ukończyła tylko jedną klasę szkoły powszechnej, a czytywała namiętnie Platona i pisała bez błędów ortograficznych. Nie przystąpiła do Pierwszej Komunii (zaniedbał to ojciec, wędrowny akrobata), a była bardzo religijna, choć na swój sposób. Miała wyjątkowy talent i wyjątkowo trudny charakter - kapryśna, wymagająca, despotyczna, nawet okrutna i ... genialna. Całe jej życie naznaczone było bólem, rozpaczą i poszukiwaniem miłości. Urodzona, dosłownie, na paryskim bruku, porzucona przez matkę, wychowana na ulicy i przez ulicę, nie zaznała miłości w dzieciństwie, więc w dorosłym życiu rzucała się bez zahamowań w ramiona kolejnych mężczyzn, a dla jednego z nich porzuciła swoją dwuletnią córeczkę.

Tak naprawdę kochała tylko jeden raz, miłością jej życia był Marcel Cerdan, mistrz świata w boksie, z którym spędziła dwa najszczęśliwsze lata swojego życia (chociaż miał on żonę i dzieci). Po jego śmierci w wypadku lotniczym, życie Edith to już tylko jeden ciąg narkotyczno-alkoholowy, przerywany kolejnymi odwykami, romansami i małżeństwami. Ciężkie wypadki samochodowe (w sumie cztery) pozostawiły po sobie ogromne bóle stawów, uśmierzane zastrzykami z morfiny i, do poprzednich uzależnień Piaf, doszło kolejne. Wyniszczenie organizmu było tak duże, że lekarze interpretujący jej (anonimowe) wyniki badań, dopytywali czy ta osoba aby jeszcze żyje. Paradoksalnie wszystkie te lata były również ukoronowaniem kariery Edith Piaf. Zapełniała do ostatniego miejsca największe sale koncertowe, tłumy piały z zachwytu, nie wiedząc nawet, że oglądają oto powolny upadek 'anioła', że oto zatrzymuje się 'serce Francji', bo tak również nazywano Edith Piaf.

Dużym plusem tej biografii jest język - stonowany, intymny, empatyczny. Autorka pozwala nam odwiedzić wszystkie miejsca, w których żyła czy bywała wielka artystka. Od domu publicznego jej babci, całego w pluszach i atłasach, poprzez obskurne podwórka, zaułki i nędzne mieszkanka, zadymione knajpki i hałaśliwe kabarety, po wielkie sale koncertowe i luksusowe apartamenty. Możemy zajrzeć do kuchni, jadalni, szafy, łazienki i sypialni. Możemy zobaczyć, posłuchać, dotknąć, posmakować, choć niekoniecznie zrozumieć.

Cóż, Edith Piaf nie miała "la vie en rose"*, jej życie było smutne, rozpaczliwe nawet, choć fascynujące. A opisane z taką wrażliwością przez Joannę Rawik, staje się historią wciągającą jak rewelacyjna powieść.
Polecam:)



* "życie na różowo"

Książka Joanny Rawik jest zbeletryzowaną biografią 'wróbelka Paryża', jak mówiono o Edith Piaf. Autorka, sama śpiewająca i triumfująca swojego czasu na festiwalach w Opolu i w Sopocie, dała tu wyraz swojej fascynacji piosenką francuską, a Piaf w szczególności.

Siłą rzeczy większość książki zajmuje opis kariery Edith (zwanej przez przyjaciół Didi), od występów na ulicy po...