Jest takie powiedzenie: mniej wiesz, lepiej śpisz. I z tą książką tak właśnie jest. O ludobójstwie w Rwandzie pojęcia nie miałam, był rok 1994, ja byłam dzieckiem a na historii w szkole o takich rzeczach się przecież nie usłyszy. I nagle trafiam zupełnie przypadkowo na książkę. Niewyobrażalne, że ludzie są zdolni do takich rzeczy, czytam i zwyczajnie nie wierzę. Płaczę, Odkładam. Czytam znowu. Płaczę. Zastanawiam się, sprawdzam okładkę, czy to naprawdę mogło się wydarzyć? Najlepsze zdaje się w tej publikacji jest to, że zawiera "świadectwa" ludzi którzy to piekło przeżyli, prości ludzie w prosty sposób starają się opisać swoje własne emocje. Czytasz i myślisz : cholera jakie słowa znaleźć żeby opisać coś tak okropnego? i dochodzisz do wniosku że dobrych słów nie ma. O tym jest ta książka o braku słów na ludzkie bestialstwo. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego nikt nie zareagował na to co działo się w Polsce w 1939, dlaczego cała społeczność międzynarodowa nie stanęła na baczność mówiąc "to jest złe i na to przyzwolenia nie ma". Teraz widzę, że schemat zawsze jest ten sam. Tutaj było podobnie, dzieje się coś strasznego a my zwyczajnie odwracamy wzrok w książce ciekawie jest ten problem nakreślony, chociażby dlatego warto ją przeczytać. Nie polecam ludziom o słabych nerwach.

Jest takie powiedzenie: mniej wiesz, lepiej śpisz. I z tą książką tak właśnie jest. O ludobójstwie w Rwandzie pojęcia nie miałam, był rok 1994, ja byłam dzieckiem a na historii w szkole o takich rzeczach się przecież nie usłyszy. I nagle trafiam zupełnie przypadkowo na książkę. Niewyobrażalne, że ludzie są zdolni do takich rzeczy, czytam i zwyczajnie nie wierzę. Płaczę,...