https://grafomanya.wordpress.com/2018/04/03/piekno-wszechswiata-recenzja/

Czy o skomplikowanych kwestiach naukowych można pisać przystępnym językiem? O ile kwestia pozwoli, a i autor da radę – owszem. Na przykład o naszej rzeczywistości, którą w makroskali rządzi szczególna oraz ogólna teoria względności Einsteina, zaś w skali mikro dzieją się w niej rzeczy, o jakich śnią jedynie fizycy kwantowi… Obie zdają się być prawdziwe, ba – obie zostały potwierdzone doświadczalnie. I obie się wykluczają.

Paradoks.

Problem, który trzeba rozwiązać. Kłopot, z którym od dobrych kilku dziesięcioleci zmagają się fizycy teoretyczni, nieustający w poszukiwaniu teorii ostatecznej. Takiej, która pogodzi Alberta Einsteina z Niehlsem Bohrem (to ten, co rozpracował atom i położył podwaliny pod fizykę kwantową). Która wykluczy z matematycznych wyliczeń absurdy nieskończonych mas i energii, pomoże zrozumieć, co działo się ze światem tuż po, w trakcie, a nawet przed Wielkim Wybuchem. Która będzie czysta, piękna, elegancka i odpowie na każde nasze pytanie.

Takiej teorii póki co nie sformułowano i możliwe, że to nigdy nie nastąpi, chociaż… Teoria strun i jej kolejne modyfikacje wydaje się pierwszą kandydatką do tytułu teorii ostatecznej. Jej podstawę stanowi założenie, że najmniejszymi cząstkami budulcowymi Wszechświata są jednowymiarowe, drgające struny. O tym, czy dana struna da początek cząstce materii (np. kwarkowi), czy też nośnikowi siły (np. fotonowi) decyduje ruch, jaki struna wykonuje – częstotliwość i amplituda drgań. Z tego założenia płyną kolejne, coraz bardziej sensacyjne wnioski, jak np. ten, że makroskopowe czarne dziury i mikroskopowe cząstki elementarne są w gruncie rzeczy tożsame, czy też teoria wieloświatów (wg. której obok naszego Wszechświata istnieje nieskończenie wiele alternatywnych wszechświatów, a czarne dziury są bramami do światów równoległych).

Cóż, wiem, to trudne. Dla mnie także, szczególnie, że nie jestem fizykiem…

… Ale fizyka, szczególnie ta Einsteinowska i kwantowa interesuje mnie od zawsze. Chętnie sięgam po popularnonaukową literaturę dotyczącą tego tematu. Książkę pt. „Piękno Wszechświata. Superstruny, ukryte wymiary i poszukiwanie teorii ostatecznej” autorstwa Briana Greene miałam w rękach kilkanaście lat temu. Wtedy wydał ją Prószyński i S-ka. Dziś otrzymujemy wznowienie od wydawnictwa Zysk i S-ka. Co mnie niezwykle ucieszyło.

Kilkanaście lat temu byłam jeszcze studentką. Ponad pięćsetstronicowe dzieło Greena, fizyka i matematyka z Uniwersytetu Columbia czytałam z wypiekami na twarzy. Czytałam, łamałam sobie nad nim głowę i… niewiele zrozumiałam. Tę cześć książki, która poświecona została odkryciom Alberta Einsteina – odrobinę. Ciąg dalszy, gdzie mowa o strunach… cóż, szczerze mówiąc niemal wcale. Dziś, po kilkunastu latach czytam ponownie i oczom oraz głowie nie wierzę – rozumiem! Nie wszystko, nawet nie większość wywodu, ale całkiem sporo. Jestem laikiem, a jednak język autora do mnie przemawia. Skutecznie tłumaczy mi to, co od zawsze pragnę pojąć.

Ta książka jest prawdziwie pasjonującą podróżą. Wyruszenie w nią polecam każdemu, kogo – jak mnie – fascynuje w nauce to, co jeszcze nieodkryte.

https://grafomanya.wordpress.com/2018/04/03/piekno-wszechswiata-recenzja/

Czy o skomplikowanych kwestiach naukowych można pisać przystępnym językiem? O ile kwestia pozwoli, a i autor da radę – owszem. Na przykład o naszej rzeczywistości, którą w makroskali rządzi szczególna oraz ogólna teoria względności Einsteina, zaś w skali mikro dzieją się w niej rzeczy, o jakich śnią...