Przed otworzeniem książki, nie miałam najmniejszego pojęcia, o czym mogłaby ona być. Wiatrak na okładce. I co z nim? Pierwsze strony przyniosły rozwiązanie. Wiatr (w istocie bardzo odkrywcze), lecz… kiedy wieje z zachodu niesie ze sobą zapach zgniłych jaj. Kiedy jest to wiatr, który wieje ze wschodu, ma odór siarki drapiącej gardło. Kiedy przybywa z północy, są to czarne dymy. Kiedy w końcu zrywa się wiatr, który nadchodzi z południa, co na szczęście nie dzieję się często, naprawdę pachnie jak gówno, nie ma innego słowa. Ale przecież do wszystkiego można się przyzwyczaić. (Zachęcające do kontynuowania lektury, prawda?)
Główny bohater pracujący w rzeźni dusi się w tym szarym, postindustrialnym miasteczku. Na próżno szuka w swojej pamięci przebłysków słońca, od kiedy pamięta niebo zawsze było pokryte grubą warstwą ciemnych chmur. Marzy, aby się stamtąd wydostać… (Kto by nie chciał?)
Trafność słów, absurd i śmiech na sali.

Przed otworzeniem książki, nie miałam najmniejszego pojęcia, o czym mogłaby ona być. Wiatrak na okładce. I co z nim? Pierwsze strony przyniosły rozwiązanie. Wiatr (w istocie bardzo odkrywcze), lecz… kiedy wieje z zachodu niesie ze sobą zapach zgniłych jaj. Kiedy jest to wiatr, który wieje ze wschodu, ma odór siarki drapiącej gardło. Kiedy przybywa z północy, są to czarne...