antyutopijna wizja.

forma stylizowana jest na dziennik głównego bohatera, dzięki czemu specyficzny styl - kojarzący się momentami ze strumieniem świadomości - nie razi. charakterystyczne są dla niego krótkie, urywane zdania, niedokończone myśli, nagłe zmiany wątku; czasem odnosimy wrażenie, że bohater nie do końca wie, co się wokół niego dzieje, tym autentyczniej brzmią jego zapiski, gdy dziwi się przedmiotom czy zachowaniom z minionych - 'starożytnych' - epok.

świat ∆-503 (bohaterowie to oczywiście istoty pozbawione typowych dla naszego sposobu myślenia imion i nazwisk; ograniczenie się do symboli i cyfr ma podkreślać zatracenie jednostkowej tożsamości) to świat obdarty ze sfery uczuć i emocji, w którym mechanizacja i ujednolicenie procesów życiowych ma prowadzić do utworzenia skrajnie szczęśliwego społeczeństwa - precyzyjnego jak mechanizm zegarka.

ciemną siłą, zaburzającą osądy głównego bohatera, okazują się miłość i erotyzm - tym mocniejsze, że nieznane, wyrzucone z użycia, wymykające się klasyfikacji doświadczenia minionych pokoleń, którą świadomie odtrącono. bohater staje się marionetką - znowu, bo de facto już wcześniej był zniewolony przez idee jedynego możliwego szczęścia; jako matematyk i konstruktor doceniał swoje znaczenie w budowaniu społeczeństwa. z jego dziennika wyłania się zbiór haseł-banałów, którymi był karmiony od dzieciństwa i w których znaczenie wierzył. z czasem mnożą się pytajniki na końcu zdań.

zarzutami wobec powieści mogą być niewątpliwe chaotyczność wypowiedzi, która wkrada się w niektóre notatki oraz chwilowy brak precyzji, jednak warto po nią sięgnąć, by poznać jedną z wcześniejszych antyutopii. wizja i dziś trafia do wyobraźni (nie tylko chorej), pojawia się też parę smaczków.

skoro 'człowiek jest jak powieść - do ostatniej stroniczki nie wiesz, jak się skończy. inaczej nie warto byłoby czytać...'*, to nie powinniście żałować czasu spędzonego nad lekturą.

____________________________________

* cytat za: 'my', eugeniusz zamiatin

antyutopijna wizja.

forma stylizowana jest na dziennik głównego bohatera, dzięki czemu specyficzny styl - kojarzący się momentami ze strumieniem świadomości - nie razi. charakterystyczne są dla niego krótkie, urywane zdania, niedokończone myśli, nagłe zmiany wątku; czasem odnosimy wrażenie, że bohater nie do końca wie, co się wokół niego dzieje, tym autentyczniej brzmią...