Czerwone Bagna to posiadłość rodzinna kilku pokoleń kobiet.Dom,w którym od blisko stu lat mieszkają i przychodzą na świat same kobiety.Dom przesiąknięty historią,czasem radosną,czasem bolesną.Mężczyźni pojawiają się w nim na krótko i zaraz odchodzą.W Czerwonych Bagnach zbiegają się wszystkie drogi ich mieszkanek.Stąd wyruszały do każdego nowego miejsca swojego życia i tu kończył się z każdego miejsca powrót...

W oczekiwaniu na stuletnie urodziny,na werandzie przed domem siedzi Rozalia.Była tu zawsze,w czasie drugiej,a nawet pierwszej wojny.Urodziła się w dniu,kiedy jej ojciec złamał kark,spadając z dachu ich nowo postawionego domu,a właściwie przeniesionego ze skraju wsi,jeszcze za czasów caratu.
Prababce towarzyszy Kornelia,która przyjechała do Czerwonych Bagien z połamanymi nogami i pogruchotanym sercem.
Roza ma dziewięćdziesiąt dziewięć lat.Od czterdziestego drugiego roku,każdego ranka wypala jednego papierosa dziennie i jak mówi,czeka na śmierć.Roza snuje swoją historię.Historię kobiet z Czerwonych Bagien.Czasami nieprawdopodobną,zadziwiająca,ale prawdziwą.

Książka jest napisana pięknym językiem.Autorka w niebananlny sposób przedstawia nam miejsce kobiet,w którym właściwie nie ma miejsca dla mężczyzn.A jeśli jakiś się pojawia,to na krótko.
Wszystkie kobiety z Czerwonych Bagien akceptowały swój los i nie sprzeciwiały się nieuchronności zdarzeń.Jedynie Kornelia nie utożsamia się z otaczającym ją światem.Zmuszona do powrotu do swojego rodzinego domu,nie ma siły na nic.Nawet na opiękę nad czteroletnią córeczką.Nikomu nie wyjawia kto jest ojcem dziecka.Roza,Gabriela,Joanna i Mimi nie pozwolą jej popaść w depresję.Co to to nie.Bo dewiza kobiet z Czerwonych Bagien brzmi:"Co ma się zdarzyć to się zdarzy".

Bardzo miło zaskoczyłam się,czytając tę powieść.Prawdę mówiąc spodziewałam się kolejnej,ociekającej słodyczą historii o zjawiskowo pięknych damach z miasta,które masowo uciekają na prowincję,by tam zaznać spokoju duszy,a przy okazji rozkochać w sobie kilku wieśniaków...
Tu jest inaczej.Kobiety przedstawione w powieści są silne,nie potrzebują pomocy w postaci usłużnie podanego męskiego ramienia.Mało tego,potrafią doskonale rozprawić sie z nieproszonymi gośćmi.
Gdy w czasie wojny,na pobliskim drzewie ląduje niemiecki spadochroniarz,Amelia niewiele myśląc,spokojnie wchodzi do domu,wraca i puszcza serię z karabinu maszynowego do wiszącego na drzewie oplątanego linami mężczyzny z okrzykiem że "to nie człowiek,tylko Szwab!".
Autorka przeplata terazniejszość z przeszłością,gładko i sprawnie przechodząc od jednej do drugiej.A wszystko to napisane z humorem,bez zbędnego patosu.
Najbardziej podobała mi się postać Rozy,kobiety twardo stapającej po ziemi,nie roztkliwiającej się zbytnio,która powtarza:"Po co nadużywać słów...Wszystko zawsze można wyrazić inaczej".
Podobało mi się również podejście do kwesti wychowania dzieci.Mimo,że Czerwone Bagna zamieszkiwały kobiety,to jakaś szczególna opieka nad dziećmi nie była tradycją tego domu.Dzieci radziły sobie same.W tej rodzinie nie mówiło sie za wiele o uczuciach i nie okazywało przesadnej troski.
Wchłonęłam świat Czerwonych Bagien(lub może to Czerwone Bagna wchłonęły mnie) z wielką przyjemnością.Jedyne nad czym ubolewam,to że powieść jest tak krótka.Mogłabym całe dni leżeć z Mimi na trawie,siedzieć na werandzie z Rozą,biegać po łące i słuchać niesamowitych opowieści o silnych kobietach z Czerwonych Bagien.

Czerwone Bagna to posiadłość rodzinna kilku pokoleń kobiet.Dom,w którym od blisko stu lat mieszkają i przychodzą na świat same kobiety.Dom przesiąknięty historią,czasem radosną,czasem bolesną.Mężczyźni pojawiają się w nim na krótko i zaraz odchodzą.W Czerwonych Bagnach zbiegają się wszystkie drogi ich mieszkanek.Stąd wyruszały do każdego nowego miejsca swojego życia i tu...