Tom drugi umocnił mnie w przekonaniu, że „Krystyna córka Lavransa” nie jest historią dla mnie. I chociaż się starałem dać tej książce szanse to jednak niestety nie udało się.

Nie można odmówić autorce talentu, bo ma go niezaprzeczalnie. Potrafi pisać pięknie i barwnie. Nie można książce zarzucić braku realizmu czy postaci z krwi i kości. Technicznie książka jest stworzona bardzo dobrze i w tym przypadku nie mam się o co przyczepić.

Ale historia Krystyny sama w sobie znużyła mnie, zmęczyła i znudziła. Pomimo najszczerszych chęci nie potrafiłem się zaangażować podczas czytania, a wręcz czytałem to bez jakichkolwiek emocji. Dużo bardziej podobały mi się fragmenty powieści o najbliższych Krystyny niż o niej samej. Nie chcę umniejszać tej książce, ale po prostu nie jest to historia, która trafiła w mój gust. I chociaż w drugim tomie nie ma tej nadmiernej ckliwości tomu pierwszego to i tak nie zmieniło to mojego zdania i odbioru książki.

Po tom trzeci nie sięgnę, aczkolwiek bardzo chętnie przeczytam coś innego autorstwa Sigrid Undset. Może inne historie jakie stworzyła spodobają mi się bardziej.

Tom drugi umocnił mnie w przekonaniu, że „Krystyna córka Lavransa” nie jest historią dla mnie. I chociaż się starałem dać tej książce szanse to jednak niestety nie udało się.

Nie można odmówić autorce talentu, bo ma go niezaprzeczalnie. Potrafi pisać pięknie i barwnie. Nie można książce zarzucić braku realizmu czy postaci z krwi i kości. Technicznie książka jest stworzona...