Książka Bayarda uświadamia jedną ciekawą rzecz - przeczytanie książki nie jest jedynym sposobem na to, aby jej wartość kulturowa i najistotniejsze treści stały się częścią naszego "ja" - pozostaje jeszcze pobieżne przejrzenie, czytanie recenzji i streszczeń, rozmowy z innymi o tej książce itp. I można mieć jako takie pojęcie o książce (a nawet i uchwycić cały jej sens oraz znać najważniejsze motywy) nie przeczytawszy ani słowa.

Poza tym odkryciem jednak, ładnie wyłuszczonym w pierwszych kilku rozdziałach, niewiele dla mnie tutaj jest. Mam wrażenie, że znajdą się tutaj tylko humaniści - i to tacy bardzo "hardkorowi" humaniści, mocno w literacko-językowym świecie osadzeni. Dla mnie bowiem książka była bardzo ciężkostrawna z bardzo niejasnym przekazem.

Autor bowiem za daleko idzie w swoim promowaniu nie-czytania i do samego końca nie zrozumiałem czy jest on idiotą, robi sobie jaja z czytelników, stara się być ironiczny i zabawny ze swoją głupawą ideą (mnie nie rozśmieszył) czy też jest niezrozumianym przeze mnie geniuszem, który odkrył zupełnie nowy sposób myślenia o literackim świecie.

Daję trzy gwiazdki, bo troszkę mnie pobudziło do refleksji, w większości jednak - zażenowało.

Książka Bayarda uświadamia jedną ciekawą rzecz - przeczytanie książki nie jest jedynym sposobem na to, aby jej wartość kulturowa i najistotniejsze treści stały się częścią naszego "ja" - pozostaje jeszcze pobieżne przejrzenie, czytanie recenzji i streszczeń, rozmowy z innymi o tej książce itp. I można mieć jako takie pojęcie o książce (a nawet i uchwycić cały jej sens oraz...