Bardzo dobra, dowcipna, prowokacyjna. Raczej nie dla czytelniczych snobów, mogą poczuć się urażeni.

'Ontologia Przypadłości. Esej o plastyczności destrukcyjnej'. To książka, o której swego czasu musiałam sporo powiedzieć, a przeczytałam raptem kilka stron. To był jakiś kamienny język, który zupełnie do mnie nie mówił i jedyne co z niej na pewno rozumiałam, to znaki przestankowe i może niektóre spójniki. Ale tytuł i szarą okładkę tej niepozornej książeczki zapamiętam do końca życia. Długo się sobie przyglądałyśmy i niestety, to ona zmogła mnie. Dlaczego "Finneganów tren', który nie ma żadnego widocznego - niektórzy twierdzą, że nawet ukrytego - sensu, dźwięczy podczas czytania, a "Ontologia" okazała się niema? Możliwe, że nie dorosłam do niej intelektualnie, ona to czuła i mną wzgardziła. Mogło tak być. Zostałam odtrącona przez książkę... Wydawać się może, że takie książki powinny rozświetlać świat, a odkładasz je bardziej ślepy niż kiedy po nie sięgałeś.

'Przede wszystkim powinniśmy pamiętać, że najważniejsze jest to, by mówić o sobie, a nie o książkach, czy też by mówić o sobie poprzez książki (jest to chyba jedyny rozsądny sposób mówienia o literaturze).'

Autor w swoim eseju przywołuje tytuły utworów, których w większości nie czytałam, a o niektórych nawet nie słyszałam, ale w niczym to nie przeszkadza. Snuje myśl w tak przyjazny i ciekawy sposób, że przyjemnie się za nią podąża.

Bardzo dobra, dowcipna, prowokacyjna. Raczej nie dla czytelniczych snobów, mogą poczuć się urażeni.

'Ontologia Przypadłości. Esej o plastyczności destrukcyjnej'. To książka, o której swego czasu musiałam sporo powiedzieć, a przeczytałam raptem kilka stron. To był jakiś kamienny język, który zupełnie do mnie nie mówił i jedyne co z niej na pewno rozumiałam, to znaki...

Cudownie ironiczna i erudycyjna książka.

Cudownie ironiczna i erudycyjna książka.

Bardzo ciekawy eksperyment literacki. Ironiczny, błyskotliwy, zabawny. Przyjemnie mi się tę książkę (nie) czytało.

Bardzo ciekawy eksperyment literacki. Ironiczny, błyskotliwy, zabawny. Przyjemnie mi się tę książkę (nie) czytało.

Śmieszna książka, napisana trochę w formie żartu, trochę poważnie; ale mam wrażenie że okrutnie się zestarzała, już 5 lat temu ją czytając było słabo...

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem.

Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019

Śmieszna książka, napisana trochę w formie żartu, trochę poważnie; ale mam wrażenie że okrutnie się zestarzała, już 5 lat temu ją czytając było słabo...

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem.

Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w...

Jedna z najbardziej błyskotliwych, ironicznych, dowcipnych i inteligentnych książek, jakie (nie)czytałem.

Jedna z najbardziej błyskotliwych, ironicznych, dowcipnych i inteligentnych książek, jakie (nie)czytałem.

Bayard w swojej książce, o cynicznie i cwaniacko brzmiącym tytule, dzieli się prawdziwym mistrzostwem w dziedzinie czytelnictwa - nie-czytaniem! Jest to o tyle zaskakujące, że trudno jest nam sobie wyobrazić, że z literaturą można obcować inaczej niż chłonąć każde słowo wers za wersem, strona za stroną i dobrnąć do zakończenia. Bayard otwiera oczy na nowe spojrzenie o czytaniu i o samych książkach, że najważniejsze jest to, co dzieje się z książką poza nią, a nawet w nas samych, kiedy przychodzi nam o nich rozmawiać. Po lekturze tej książki mogę wysnuć jeden wniosek, który sprowadza się do sensu tej lektury - prawdziwym mistrzostwem jest rozmawiać o książce Bayarda nie czytając jej, a nawet nie mając jej w rękach!

Bayard w swojej książce, o cynicznie i cwaniacko brzmiącym tytule, dzieli się prawdziwym mistrzostwem w dziedzinie czytelnictwa - nie-czytaniem! Jest to o tyle zaskakujące, że trudno jest nam sobie wyobrazić, że z literaturą można obcować inaczej niż chłonąć każde słowo wers za wersem, strona za stroną i dobrnąć do zakończenia. Bayard otwiera oczy na nowe spojrzenie o...

Ksiązka jest interesująca, tym bardziej, że porusza kwestię o której nigdy nie myślałem – kwestię czytania, a w konsekwencji recenzji nieprzeczytanej książki. Autor sugeruje, że fakt, iż czegoś się nie wie, jest czymś złym. Cóż może z poziomu profesury. Niemniej czy człowiek, jakikolwiek, nawet geniusz, może pojąć wszystko? Zdecydowanie nie. Sam nie przeczytałem zbyt wielu książek, na co nie pozwala mi zmienny tryb życia. Nie widzę jednak w tym ujmy, by oszukiwać, że jest inaczej. Niby dlaczego? Nie posiadam potrzeby brylowania w towarzystwie, a tym bardziej uzurpowania sobie miana człowieka ultra-rozumnego. Kłamstwo w kwestii swego oczytania jest niemal zbordnią! Faktycznie, można być pomimo tego braku błyskotliwym, ale nie zmienia to faktu, iż propaguje się formę oszustwa, łgarstwa, bądź też kpiny z otoczenia.
Nie zgadzam się również z wnioskiem, iż czytanie zabija osobowość czytelnika. Być może istnieją takie jednostki, jak choćby Herostrates, lecz w moim mniemaniu są to rzadkie wyjątki. Dla mnie książka jest formą ścieżki, którą podążam w drodze do samookreślenia. Zdarzają się lektury, które wywołują u mnie kaca moralnego, tak dojmującego, że przez jakiś czas ciężko jest mi strząsnąć to z siebie. Jednak zawsze to następuje! W ten sposób odkrywam kolejną cząstkę siebie, dotychczas nieuświadomioną, integralną część mnie. I to jest cudowne! Wspaniale jest utożsamiać się z jakimś bohaterem, przeżywać to, co on, by w końcu stać się sobą – rozwiniętym, bardziej otwartym, skupionym na sobie, ale z pamięcią o tym, że nie żyjemy tutaj i teraz sami..
W każdym razie książka wydaje się godna uwagi i jeszczę do niej powrócę, aby skonfrontować swoją opinię jeszcze raz.

Ksiązka jest interesująca, tym bardziej, że porusza kwestię o której nigdy nie myślałem – kwestię czytania, a w konsekwencji recenzji nieprzeczytanej książki. Autor sugeruje, że fakt, iż czegoś się nie wie, jest czymś złym. Cóż może z poziomu profesury. Niemniej czy człowiek, jakikolwiek, nawet geniusz, może pojąć wszystko? Zdecydowanie nie. Sam nie przeczytałem zbyt wielu...

Sporo interesujących przemyśleń. Całkowicie odmienne podejście do kwestii czytania książek, które może wielu czytelników zaskoczyć. Bardzo dobrze się bawiłem podczas lektury. Tym bardziej że część omawianych przez autora pomysłów sam stosuję od lat.

Najbardziej rozbawił mnie rozdział pt. "Nie wstydzić się". Dlaczego? Ponieważ nigdy nie wstydziłem się przyznawać, że jakiejś książki nie przeczytałem. Wręcz przeciwnie, niejednokrotnie odczuwam niekłamaną satysfakcję, kiedy o tym mówię.

Dla przykładu, w ciągu 4 lat liceum nie przeczytałem ani jednej lektury. Serio. Czytałem mnóstwo książek, każdą wolną chwilę poświęcałem na lekturę. Ale czytałem tylko to, co mnie interesowało – filozofię, książki popularnonaukowe oraz science fiction. Nie skalałem się natomiast żadną lekturą szkolną. I nigdy tego przed nikim nie ukrywałem.

Jak widać, umiejętność mówienia o nieprzeczytanych książkach opanowałem już w szkole. Może dlatego z taką przyjemnością czytałem dzieło Pierre’a Bayarda?

Sporo interesujących przemyśleń. Całkowicie odmienne podejście do kwestii czytania książek, które może wielu czytelników zaskoczyć. Bardzo dobrze się bawiłem podczas lektury. Tym bardziej że część omawianych przez autora pomysłów sam stosuję od lat.

Najbardziej rozbawił mnie rozdział pt. "Nie wstydzić się". Dlaczego? Ponieważ nigdy nie wstydziłem się przyznawać, że jakiejś...

RECENZJA: https://mira-bell.blogspot.com/2020/02/strategia-sonia-i-dzdzownicy-jak.html
Tę książkę można bardzo łatwo podsumować żartem o studencie zoologii - Student zoologii nie był przygotowany do egzaminu, ale nauczył się wszystkiego o dżdżownicach. Na egzaminie profesor zapytał jednak: – Co pan wie o słoniach? – O…o słoniach? No więc słoń, to dziwne zwierzę. Jego trąba przypomina dżdżownicę. A dżdżownica….
A tę strategię zna każdy student.

RECENZJA: https://mira-bell.blogspot.com/2020/02/strategia-sonia-i-dzdzownicy-jak.html
Tę książkę można bardzo łatwo podsumować żartem o studencie zoologii - Student zoologii nie był przygotowany do egzaminu, ale nauczył się wszystkiego o dżdżownicach. Na egzaminie profesor zapytał jednak: – Co pan wie o słoniach? – O…o słoniach? No więc słoń, to dziwne zwierzę. Jego trąba...

Książka niesamowicie inspirująca. Koncepcja czytania kreowana przez Bayarda jest niezwykle nowatorska, to zupełnie coś nowego. Otwiera oczy na inne perspektywy patrzenia na literaturę niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni. Książka z dziedziny teorii literatury, która jest przystępna, napisana zrozumiałym językiem. Na dodatek okazuje się, że "techniki", które proponuje autor były przeze mnie intuicyjnie stosowane przez całe studia - po prostu nie dało się inaczej :)

Książka niesamowicie inspirująca. Koncepcja czytania kreowana przez Bayarda jest niezwykle nowatorska, to zupełnie coś nowego. Otwiera oczy na inne perspektywy patrzenia na literaturę niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni. Książka z dziedziny teorii literatury, która jest przystępna, napisana zrozumiałym językiem. Na dodatek okazuje się, że "techniki", które proponuje...