Może "Zbyt dumna, zbyt krucha" nie jest powieścią o miłości i namiętności na miarę "Wichrowych wzgórz" Emily Bronte, jednak ma tę przewagę, że powstała w oparciu o życiorys jednej z najsłynniejszych śpiewaczek operowych. Tak, książkę Signoriniego traktuję właśnie raczej jak powieść o namiętnościach i pasji niż jak typową biografię. I to właśnie sprawia, że oceniłam ją tak wysoko. Gdybym była miłośniczką opery i szukała dokładniejszych informacji na temat życia, zwłaszcza artystycznego Marii Callas z pewnością poczułabym się rozczarowana. Ja jednak od dawna zastanawiałam się, czy dziś ktokolwiek potrafi pisać o miłości tak, jak to robiły siostry Bronte czy Daphne duMaurier. Może Signoriniemu aż tak dobrze to nie wychodzi, jednak w dobie harlequinów czy rozmaitych klonów twarzy Greya dobrze jest trafić na taką prozę. I przy okazji dowiedzieć się czegoś o życiu jednej z najsłynniejszych diw operowych naszych czasów.
Dodatkowym atutem książki są zdjęcia. Zdjęcia, które pozwoliły mi zrozumieć fascynację kobiet Onassisem, bo o tym, że w przypadku zarówno jego pierwszej żony, jak i Marii Callas to nie pieniądze były magnesem już wiedziałam.

Może "Zbyt dumna, zbyt krucha" nie jest powieścią o miłości i namiętności na miarę "Wichrowych wzgórz" Emily Bronte, jednak ma tę przewagę, że powstała w oparciu o życiorys jednej z najsłynniejszych śpiewaczek operowych. Tak, książkę Signoriniego traktuję właśnie raczej jak powieść o namiętnościach i pasji niż jak typową biografię. I to właśnie sprawia, że oceniłam ją tak...