Książka nierówna. Najpierw towarzyszyło mi poczucie braku jakiejkolwiek fabuły i zapełnianie tej luki mnogością opisów składających się bardziej na obraz literacki niż na powieść. Później wyłania się z tego wszystkiego jednak jakaś akcja, stopniowo nabiera tempa, ostatecznie nie stojąc pod tym względem w tyle nawet za szanującymi się thrillerami. Jednak to jest powieść Sci-Fi, niekoniecznie o samo tempo tu chodzi. Ten gatunek ma przestrzegać przed potencjałem spraw ludzkich. I owszem - "Ludzkie dzieci" niosą przestrogę przed tym, jak może zachować się ludzkość ze świadomością swojego kresu. Rzecz toczy się bowiem wokół pomysłu, że w pewnym momencie na Ziemi przestają rodzić się dzieci. Idea ciekawa, społeczeństwo nieuchronnie się starzeje, zmierza ku schyłkowi w zwykły, fizjologiczny sposób.

Miejscami jest to całkiem dobra literatura pod względem stylu, treści i jej wydźwięku. Refleksyjna, niegłupia, skupiająca uwagę na szczegółach. Miejscami natomiast nie mogłam opędzić się od poczucia irytacji i zniecierpliwienia. Rozwój tej opowieści nie jest zbyt wiarygodny, przynajmniej mnie wiele rozwiązań fabularnych tu zgrzyta. Szkoda, bo sam pomysł wydał mi się interesujący, a całość dość frapująca...

Wciąż jednak nie mogę opędzić się od słowa: "przeciętna".

Książka nierówna. Najpierw towarzyszyło mi poczucie braku jakiejkolwiek fabuły i zapełnianie tej luki mnogością opisów składających się bardziej na obraz literacki niż na powieść. Później wyłania się z tego wszystkiego jednak jakaś akcja, stopniowo nabiera tempa, ostatecznie nie stojąc pod tym względem w tyle nawet za szanującymi się thrillerami. Jednak to jest powieść...