Tak długo zastanawiałam się jak by tu delikatnie napisać, że mi się nie podobało, że w końcu postanowiłam po prostu napisać dlaczego. Chyba za wiele sobie po tej książce obiecywałam, stąd moje rozczarowanie.

Chwytliwy podtytuł „Życie i śmierć pokolenia oczarowanych i rozczarowanych marksizmem” uwiódł mnie natychmiast. Niestety w trakcie lektury nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że autorka założyła sobie tezę, którą należy udowodnić i wiele opinii oraz interpretacji faktów podporządkowała wyłącznie temu, pomijając wydarzenia sprzeczne z założeniem. Przeszkadzała mi też ewidentna tendencyjność (osobiste sympatie?) przy prezentowaniu niektórych postaci. Autorka pozornie nie ocenia swoich bohaterów, ale na przykład Tuwim odmalowany jest wyłącznie w ciemnych barwach, w postępowaniu Broniewskiego prawie wszystko można usprawiedliwić, zaś Wanda Wasilewska – w opisie autorki - to po prostu anioł, nie człowiek. Autorka chyba za bardzo chciała wykazać się wiedzą, dlatego żal jej było zrezygnować z każdego zdania. Stąd pojawiające się wątki bez kontynuacji, postaci bez szczególnego znaczenia, zbędne dygresje.

Drażnią też liczne powtórzenia – o tym, że na Łubiance Wat „odziedziczył” pryczę po narzeczonym swojej siostry i że druga żona Jasieńskiego była otyła przeczytałam przynajmniej trzykrotnie, a że Różański był bratem Borejszy zaś Borejsza bratem Różańskiego przypominano mi praktycznie zawsze, gdy nazwisko któregoś z tych panów padało w tekście. Nazwisko Ważyk przeważnie pada z dodatkiem „brzydki twarzyk”, a druga żona Broniewskiego nazywana jest wyłącznie Marysią Zarębińską. (nigdy np. Marią Broniewską). Takie przykłady można mnożyć w nieskończoność. Drobiazgi? Może i tak. Ale skutecznie zepsuły mi przyjemność z lektury.


Pozostaje jeszcze kwestia tłumaczenia, autoryzowanego zresztą przez autorkę. Przypuszczam, że inwencji tłumacza zawdzięczam informację, że „Polska stała się stosunkowo łagodną dyktaturą” oraz błędy w powszechnie znanych cytatach.

Może gdyby lektura tej książki była mi do czegoś potrzebna, lepiej by się sprawdziłaby. Ja jednak czytałam ją dla przyjemności, by poszerzyć i uporządkować swoją wiedzę o polskich literatach uwiedzionych komunizmem. Zamiast przyjemności zaserwowano mi trochę znużenia i sporo irytacji. A ucieszyłam się tylko z tego, że wreszcie dobrnęłam do końca.

Tak długo zastanawiałam się jak by tu delikatnie napisać, że mi się nie podobało, że w końcu postanowiłam po prostu napisać dlaczego. Chyba za wiele sobie po tej książce obiecywałam, stąd moje rozczarowanie.

Chwytliwy podtytuł „Życie i śmierć pokolenia oczarowanych i rozczarowanych marksizmem” uwiódł mnie natychmiast. Niestety w trakcie lektury nie mogłam oprzeć się...