Podczas wymieniania książek będących dla mnie tak zwanymi kamieniami milowymi, bez większego zastanawiania, niemal natychmiast przywołuję Nieśmiertelność Andrzeja Szczeklika. Spotkanie ze słynnym lekarzem kazało mi przed kilku laty na nowo zdefiniować swój humanizm (tak by nie zwalniał ze znajomości dziedzin ścisłych, a raczej do niej zobowiązywał).

Bo ten piękny humanizm Szczeklika opierał się przede wszystkim na ogromnej, imponującej wiedzy. Wiedzy, która wypływała z wielkiej ciekawości, z głodu poznania i rozlewała się po licznych i szerokich dziedzinach. We wszystkich trzech książkach „humanistyczno-eseistycznych”, które autor przed śmiercią zdążył napisać, przewija się ten głód zrozumienia – istota humanizmu.

(...)

I jest u Szczeklika, jak zwykle zresztą, pewna niezwykła poetyka. Zachwycająca gracja, z którą przemierzamy, wiedzeni przez niego, świat greckich mitów. W towarzystwie faunów, nimf i herosów wkraczamy między płótna i pędzle kolejnych malarzy, wzdłuż pięciolinii biegniemy z wielkimi kompozytorami, w końcu, znienacka, zdziwieni odkrywamy, że finałem tej podróży jest medycyna i ciało… z kryjącą się podobno gdzieś w środku duszą, Kore.


___________________________________
https://www.facebook.com/statekglupcow/

___________________________________
reszta tekstu:
https://statekglupcow.wordpress.com/2017/09/23/o-duszy-humanizmie-leczeniu-kore-andrzej-szczeklik/

Podczas wymieniania książek będących dla mnie tak zwanymi kamieniami milowymi, bez większego zastanawiania, niemal natychmiast przywołuję Nieśmiertelność Andrzeja Szczeklika. Spotkanie ze słynnym lekarzem kazało mi przed kilku laty na nowo zdefiniować swój humanizm (tak by nie zwalniał ze znajomości dziedzin ścisłych, a raczej do niej zobowiązywał).

Bo ten piękny humanizm...