Brrrrrr… Nie, nie wzdrygam się z powodu tematu książki. Raczej z powodu nudy i dłużyzn, które zieją niczym upiory z jej kart. Mary Roach dała mi się poznać z bardzo dobrze napisanych, przewrotnych i pełnych specyficznego dowcipu reporterskich książek. Może nie do końca typowo popularnonaukowych, ale jednak sprzedających czytelnikowi spora dawkę wiedzy. Gdyby „Duch” był moja pierwszą lekturą, być może oceniłbym ją nieco wyżej. Ale – niestety - jest to moja ostatnia lektura z wydanych do tej pory książek autorki. O ile w poprzednich tytułach – można by tak rzec – autorka nie pozwala czytelnikowi oderwać się od narracji pełnej zwrotów akcji, zaskakujących informacji i skojarzeń, tutaj po każdym rozdziale można spokojnie iść na zakupy, spotkać się z przyjaciółmi, a może i pójść na całodniowy spacer, by bez większych emocji (a może nawet z małą doza niechęci) wrócić do lektury.
W pozostałych książkach autorka chwyta się tematów jak najbardziej naukowych, rzeczywistych, pokazuje, z jakimi trudnościami natury nie tylko technicznej, ale i obyczajowej lub moralnej musieli zmagać się badacze, żeby to czy tamto stwierdzić. W „Duchu” Roach, jak wielokrotnie zaznacza osoba sceptyczna i niedowiarek, chwyta temat zjawisk paranormalnych i to w bardzo wąskim zakresie. Zbiera informacje na temat istnienia duchów i kontaktów z nimi. Spotyka się z ludźmi, którzy jakoby są dowodem na istnienie reinkarnacji, naukowcami badającymi tzw. zjawiska nadnaturalne itp. Problem jednak w tym, że bardzo dużo miejsca poświęca historiom z przełomu XIX i XX wieku, kiedy to były bardzo modne różne seanse spirytystyczne. Co jednak się potem dość szybko okazywało, nawet najbardziej spektakularne „spotkania z duchami” okazywały się być szarlatanerią i żerowaniem cwaniaków na łatwowiernych idiotach. Mówiąc krótko – bardzo dużo miejsca w książce poświęcone jest najzwyklejszym oszustwom z tematem duchów w tle a wyjątkowo mało rozmowom z naukowcami, którzy chcą zgłębić temat niejako „namacalności” pojawiania się czegoś, co poszczególni ludzie odbierają jako spotkania z duchami. Dopiero pod koniec otrzymujemy nieco realnej wiedzy i podejścia naukowego do zjawisk, które są postrzegane jako zjawy czy szybowanie duszy.
Oczywiście można samemu wierzyć w duchy i mieć nadzieję, że w zaświatach spotka się swoich bliskich. Ja wolę w to nie wierzyć, bo jest tu ukryta druga, ciemna strona tej wiary – mamy szanse również spotkać tych, których absolutnie wolelibyśmy nigdy nie spotkać, czy to na ziemi czy w zaświatach. Ktoś tam na górze czuwa w dyspozytorni, kto z kim może się spotkać?
Jeśli więc znacie inne książki Mary Roach a pozostał Wam jedynie do lektury „Duch”, można sobie z czystym sumieniem darować.

Brrrrrr… Nie, nie wzdrygam się z powodu tematu książki. Raczej z powodu nudy i dłużyzn, które zieją niczym upiory z jej kart. Mary Roach dała mi się poznać z bardzo dobrze napisanych, przewrotnych i pełnych specyficznego dowcipu reporterskich książek. Może nie do końca typowo popularnonaukowych, ale jednak sprzedających czytelnikowi spora dawkę wiedzy. Gdyby „Duch” był moja...