Autorzy formułują tezę, iż suwerenna władza przybrała nową postać, stając się układem narodowych i ponadnarodowych organizmów, złączonych wspólną logiką rządzenia. Nazwali tę nową, globalną formę suwerenności - Imperium. Nie chodzi o skojarzenia ze światem imperialnym - wręcz przeciwnie, w postnowoczesności nie ma miejsca na imperializm. Nawiązują do Foucaulta definiują owo imperium jako paradygmatyczny przykład biowładzy.

Książka stanowi analizę socjologiczną i ekonomiczną, przeprowadzoną z punktu widzenia nowoczesnego materializmu dialektycznego, a jej lektura jest znacznie łatwiejsza, kiedy możemy odwołać się do wcześniejszej wiedzy z zakresu historii, filozofii i politologii. W takim ujęciu Imperium przypomina swoisty palimpsest Kapitału Marksa i zarazem kolejną próbę uczynienia z filozofii nie tyle narzędzia wyjaśniającego rzeczywistość, co narzędzia zmieniającego rzeczywistość.

Spotkałam się z opiniami, że jest to napisana językiem walki i nawołująca do walki. Jeśli przeciwnikiem ma być owo tytułowe Imperium, to do walki powinni stanąć wszyscy, którym nie odpowiada panujący w Imperium system redystrybucji dóbr. Niestety autorzy osiągnęli szczególny cel tworząc w ten sposób swoisty podręcznik ideologiczny dla współczesnych terrorystów (wrogów Imperium),gloryfikujący walczących z "powszechnie panującym porządkiem". Co najmniej kontrowersyjne jest stwierdzenie, że „Wrogowie ci najczęściej nazywani są terrorystami, co jest grubą redukcją pojęciową i terminologiczną, która ma swe korzenie w mentalności policyjnej.”

Negri i Hardt zdają się ignorować rzeczywistość gułagów i bestialstw popełnianych w imię tych samych idei, które sami teraz popularyzują. W wielu miejscach globu - nie wyłączając Europy - rozgrywała się walka o prawa biedoty, o lepsze jutro, o nowy wspaniały świat – zazwyczaj krwawo tłumiona lub jeszcze krwawiej rozprawiająca się z przeciwnikami. „Lenin dał nam instrumentarium, cały zestaw narzędzi dla wytwarzania antyimperialistycznej podmiotowości”. Jednak skóra cierpnie...

Autorzy formułują tezę, iż suwerenna władza przybrała nową postać, stając się układem narodowych i ponadnarodowych organizmów, złączonych wspólną logiką rządzenia. Nazwali tę nową, globalną formę suwerenności - Imperium. Nie chodzi o skojarzenia ze światem imperialnym - wręcz przeciwnie, w postnowoczesności nie ma miejsca na imperializm. Nawiązują do Foucaulta definiują owo...

Klucz do lewicowej enigmy

Ci, którzy od lat śledzą lewicowych autorów zapewne nieraz zadają sobie pytanie: "o co im chodzi"?

- O co chodzi Foucault, gdy pisze o przeszłości, a krzewi oburzenie tu i teraz?
- O co chodzi Derridzie, gdy pisze o ezoterycznych subtelnościach, które zdają się wszystko podważać?
- O co chodzi Sartrowi, gdy pisze o wolności bez ograniczeń, nawet osoby skazanej?
- O co chodzi Deleuzowi, gdy pisze o "maszynach pożądających" i pławi się w grozie tego upiornego obrazu?
- O co chodzi Althusserowi, gdy pisząc o Marksie odmawia hipnotyczną mantrę?
- O co chodzi Adorno, gdy straszy zagładą i skazuje nas na życie w cierpieniu?
- O co chodzi Marksowi, gdy zarazem chwali i karci kapitalizm?

Czy wszyscy autorzy ci - oraz wielu innych, jak np. Jameson, Spinoza, Said, Habermas - mają jakiś wspólny zamysł? "Imperium" stanowi najklarowniejszą odpowiedź na pytanie, o co tak naprawdę chodzi lewicy. Chodzi o rzecz prostą: chce wszystkim zawładnąć i to bezpowrotnie. Po co? Bo tego chce... Chce nowego ładu, który będzie poza dobrem i złem. Ład ten będzie nieustępliwie, zawsze i bezlitośnie burzył pojęcia Prawdy, Dobra i Piękna. Żeby to osiągnąć, obrana przez ten obóz metoda sprowadza się do czystej, nieuzasadnionej władzy, która bez ograniczeń oczernia wszystko, co według jej arbitralnego widzimisię stoi na jej drodze.

"Imperium" mrozi krew w żyłach klarownością wizji i brutalną niesprawiedliwością, z jaką dyskredytowane są najróżniejsze rzeczy. Ta różnorodność stanowi prawdziwy klucz tej enigmy: lewicy nie chodzi o budowanie, pielęgnowanie, tylko histeryczne niszczenie, mszczenie się i oskarżanie wszystkiego i wszystkich o rzekomą chęć dominacji. Rzecz jasna, nie trudno się domyślić, kto tak naprawdę pragnie dominacji... Tym samym tytułowe "Imperium" to przede wszystkim projekcja własnych, ukrytych ambicji.

Uwaga 1: ocena "6" stanowi symboliczną aluzję do treści "Imperium".

Uwaga 2: to, że ponad 20 lat po wydaniu książka ta nie stała się klasykiem myśli lewicowej stanowi dla nas wszystkich bardzo pozytywną wiadomość.

Klucz do lewicowej enigmy

Ci, którzy od lat śledzą lewicowych autorów zapewne nieraz zadają sobie pytanie: "o co im chodzi"?

- O co chodzi Foucault, gdy pisze o przeszłości, a krzewi oburzenie tu i teraz?
- O co chodzi Derridzie, gdy pisze o ezoterycznych subtelnościach, które zdają się wszystko podważać?
- O co chodzi Sartrowi, gdy pisze o wolności bez ograniczeń, nawet...

Oceniając książkę jako pozycję naukową, musiałabym przyznać jej 5 gwiazdek. Jest to koncept ciekawy, autorzy jednak dopuszczają się wielu luk, przez co książka traci na logice, co w naukowych pozycjach wydaje się być dużym uchybieniem.

Jednak gdyby spojrzeć na Imperium, jako na książkę popularnonaukową, czy też swego rodzaju antyutopijną wizję świata jest to lektura warta zaznajomienia się. Czyta się ją w miarę lekko, przynajmniej mi. Jej popularność w moim odczuciu wynika właśnie z prostego, jak na naukowy styl, języka oraz tego, że przedstawia coś w rodzaju spiskowej teorii dziejów.

Spiski się sprzedają. Krytyczne wizje świata również.

Nie jest to lektura zachwycająca i wprawiająca w osłupienie czytelnika, ale może skłonić do krytycznych przemyśleń dotyczących otaczającej rzeczywistości, a to w książkach cenię.

Oceniając książkę jako pozycję naukową, musiałabym przyznać jej 5 gwiazdek. Jest to koncept ciekawy, autorzy jednak dopuszczają się wielu luk, przez co książka traci na logice, co w naukowych pozycjach wydaje się być dużym uchybieniem.

Jednak gdyby spojrzeć na Imperium, jako na książkę popularnonaukową, czy też swego rodzaju antyutopijną wizję świata jest to lektura warta...

Książkę, nie ma co ukrywać, czyta się ciężko. Jest to zasługą języka jakim posługują się autorzy, który strasznie przypomina jakąś "partyjną nowomowę". Praca jest oczywiście stricte naukowa, jednak znajduje się w niej sporo bardziej osobistych wtrętów autorów, które są wyróżnione innym rozmiarem czcionki. Część naukową książki oceniam raczej wysoko - jest tam sporo ciekawych koncepcji i znajdujących odbicie w realnym świece konstrukcji. Co do elementów osobistych - autorzy mogli je sobie darować, bo brzmią one jak wezwanie do kolejnej światowej rewolucji proletariackiej.

Książkę, nie ma co ukrywać, czyta się ciężko. Jest to zasługą języka jakim posługują się autorzy, który strasznie przypomina jakąś "partyjną nowomowę". Praca jest oczywiście stricte naukowa, jednak znajduje się w niej sporo bardziej osobistych wtrętów autorów, które są wyróżnione innym rozmiarem czcionki. Część naukową książki oceniam raczej wysoko - jest tam sporo...

Lekko i przyjemnie się tego NIE czyta. Rozprawa naukowa. Uwielbiam historię od 6 roku życia. Streszczenie mnie zafascynowało ale, mimo kilku podejść, przez całość książki się nie przebiłem.

Lekko i przyjemnie się tego NIE czyta. Rozprawa naukowa. Uwielbiam historię od 6 roku życia. Streszczenie mnie zafascynowało ale, mimo kilku podejść, przez całość książki się nie przebiłem.

książka niełatwa, pełna kontekstów kulturowych. To nie jest łatwa lektura, ale godna uwagi. Pozwala lepiej zrozumieć funkcjonowanie współczesnego Świata.

książka niełatwa, pełna kontekstów kulturowych. To nie jest łatwa lektura, ale godna uwagi. Pozwala lepiej zrozumieć funkcjonowanie współczesnego Świata.

Książka nie łatwa. Jak ktoś jest zainteresowany marksizmem niech czyta. Generalnie autor spędził tyle lat w więzieniu, że stał się lewicowym idiotą.

Książka nie łatwa. Jak ktoś jest zainteresowany marksizmem niech czyta. Generalnie autor spędził tyle lat w więzieniu, że stał się lewicowym idiotą.