Diane Arbus zamarzyła sobie, że zostanie kiedyś "wielką, smutną artystką". Jej pragnienie się spełniło. Zdjęcia, które wykonała, mimo upływu ponad 40 lat od jej śmierci, nie zostały zapomniane. Depresja towarzyszyła jej przez bardzo długi czas i przyczyniła się do tego, że 28 lipca 1971 roku znaleziono ją martwą.

Znalazłam ją dzięki Susan Sontag. Zaintrygowała mnie nietypowa postać fotografa (nie fotografki, co sama często podkreślała).

Na dzień przed urodzinami znalazłam ją na półce w księgarni. Patrzyła gdzieś smutnym wzrokiem z okładki.

Nie jestem miłośniczką biografii, ale ta jest niesamowita. Jak sama opisywana. Poruszająca. Może to wina życia Diane, może pióra jej biografki, może połączenie.

Brakowało mi jedynie fotografii, choć kilku spośród opisywanych. Można je oczywiście znaleźć w znakomitej większości w internecie, ale gdy czyta się książkę, komputer leży zazwyczaj daleko. Trzeba się posiłkować wyobraźnią, która jak wiadomo bywa zawodna.

Diane Arbus zamarzyła sobie, że zostanie kiedyś "wielką, smutną artystką". Jej pragnienie się spełniło. Zdjęcia, które wykonała, mimo upływu ponad 40 lat od jej śmierci, nie zostały zapomniane. Depresja towarzyszyła jej przez bardzo długi czas i przyczyniła się do tego, że 28 lipca 1971 roku znaleziono ją martwą.

Znalazłam ją dzięki Susan Sontag. Zaintrygowała mnie...