Po przeczytaniu w chronologicznym porządku kolejnej powieści Agathy Christie „Tajemnica Sittaford” z 1931 roku dochodzę do wniosku, że autorka, przynajmniej w kilku pierwszych swoich powieściach, uwielbiała wręcz kreować bohaterów młodych, nieco aroganckich, pewnych siebie, rzutkich i przedsiębiorczych, którym obce jest mazgajstwo i użalanie się nad sobą. W powieściach z Poirotem tego elementu nie ma, ale w pozostałych – aż nadto! Tacy są Tommy i Tuppence w „Tajemniczym przeciwniku”, grupa z „Siedmiu Zegarów”, młodzi w „Tajemnicy rezydencji Chimneys”, w „Mężczyźnie w brązowym garniturze” itd.

Taką właśnie młodą rzutką osóbką jest w „Tajemnicy Sittaford” Emilia Trefusis. Jej narzeczony, sympatyczny, acz ciapowaty i niezbyt lotny Jim Pearson, zostaje oskarżony o zamordowanie wuja – starego i sknerowatego kapitana Trevelyana. Emilia zna swojego narzeczonego jak nikt inny. Malwersacje i oszustwa? Owszem. Ale morderstwo? Nigdy! Wkracza więc do akcji i swoim uporem, inteligencją, przebojowością doprowadza do rozwiązania zagadki.

Samą powieść znów czyta się świetnie, wprawdzie domyśliłem się tożsamości mordercy, ale przyjemności mi to nie zepsuło. Szczególnie, że podejrzani się mnożą, mamy w tle sporo zwrotów akcji. Cóż dodać? „Tajemnica Sittaford” to kolejny pewniak w stylu Christie.

Po przeczytaniu w chronologicznym porządku kolejnej powieści Agathy Christie „Tajemnica Sittaford” z 1931 roku dochodzę do wniosku, że autorka, przynajmniej w kilku pierwszych swoich powieściach, uwielbiała wręcz kreować bohaterów młodych, nieco aroganckich, pewnych siebie, rzutkich i przedsiębiorczych, którym obce jest mazgajstwo i użalanie się nad sobą. W powieściach z...