Ten rok będzie szczególnie ważnym dla przypomnienia i ponownego odkrycia osoby i nauczania Ojca Świętego Jana Pawła II, co związane jest z mającymi mieć miejsce uroczystościami kanonizacyjnymi na początku maja. I to, że jest on świętym dla wielu było już oczywistym w momencie kiedy tylko świat dowiedział się o jego śmierci. Na Placu Św. Piotra zgromadzony tam modlący się tłum wznosił hasła Santo Subito - Święty od razu, Święty natychmiast. Był to nie tylko wyraz uznania za wielki pontyfikat i wielkie duszpasterskie dzieło, które stało się dzięki niemu naszym udziałem, ale przede wszystkim podziw i szacunek dla człowieka, który w obliczu choroby i odchodzenia okazał się heroicznym i niezłomnym aż do śmierci. Do końca zachował pełną świadomość umierania i w żadnym momencie nie poddał się walcząc, by być wzorem i przykładem dla wiernych, ale również dla silnie zlaicyzowanego świata, który już dawno tajemnice śmierci odarł z wszelkiej godności i wystawił na widok publiczny deprecjonując jej znaczenie i wmawiając, że to taka sama fizjologiczna czynność, jak wiele innych, a w dodatku w imię zasad liberalizmu, który zdesakralizował śmierć, odejście powinno być wolnym wyborem każdego człowieka, a towarzyszące życiu ludzkiemu cierpienia powinny być całkowicie zminimalizowane lub wyeliminowane, a jeśli byłoby to niemożliwe, to człowiek ma prawo powiedzieć: nie chce dalej żyć i odchodzę. Już nie Bóg jest Panem życia i śmierci, tylko człowiek. Papież chciał pokazać, że ten moment to ubóstwienie człowieka i jest tylko uzurpacją, która wcześniej i tak pokaże, że człowiek się myli i w obliczu swego końca jest i pozostanie bezradny jeśli nie będzie miał nadziej, która nadaje sens temu, czym jest umieranie. Dlatego potrzebna jest człowiekowi wiara w Boga i zaufanie, że to, co po ludzku jest bez sensu, w Bożym wymiarze jest realizacją najgłębszego planu jakim jest zbawienie człowieka. Jak wielką siłę ma nadzieja, i jak szczęściorodną jest, możemy doświadczyć sięgając do pierwszej, nie będącej oficjalnym dokumentem sygnowanym przez papieża, książki, która jest zbiorem osobistych refleksji i zapisem przemyśleń towarzyszących Ojcu Świętemu podczas całego jego kapłańskiego życia. Jest tu wiele wnikliwych obserwacji i myśli, które po ukazaniu się publikacji wywołały liczne kontrowersje i zgrzyty. Takim punktem zapalnym stała się ocena buddyzmu i jego roli jako systemu filozoficznego, gdzie według słów papieża jako system religijny jest on ateistyczny. Nie ma tam wogóle koncepcji Boga, jego miejsce zajmuje człowiek, i to, co prowadzi do jego samodoskonalenia, które dokonuje się tylko ludzkimi siłami, bez jakiegokolwiek wparcia, bo moc jest w nas, w naszym rozumie. Takie ujęcie oburzyło buddystów. Jednak Jan Paweł II zaprosił ich oczywiście na wspólne modlitewne spotkanie w Asyżu, w żaden sposób nie chciał deprecjonować ich wiary, jedynie pokazał jej fundamenty i tożsamość. To, co zawsze towarzyszyło jego pontyfikatowi, to wrażliwość na drugiego człowieka i jego duchowe potrzeby, ale też dążenie do prawdy, gdzie nie ma kompromisów i półśrodków. Takie było całe jego życie i takim pozostał również w obliczy śmierci, wierzył i własnym życiem pokazywał jak Bóg działa i czym jest wybór Jego drogi. Dlatego radością jest jego wyniesienie na ołtarze. Jako wzoru i przykładu, jak współcześnie głosić i naśladować całym sobą Chrystusa. Ważna lektura.

Ten rok będzie szczególnie ważnym dla przypomnienia i ponownego odkrycia osoby i nauczania Ojca Świętego Jana Pawła II, co związane jest z mającymi mieć miejsce uroczystościami kanonizacyjnymi na początku maja. I to, że jest on świętym dla wielu było już oczywistym w momencie kiedy tylko świat dowiedział się o jego śmierci. Na Placu Św. Piotra zgromadzony tam modlący się...