Orwell, urodzony w nienajgorszym domu, w poszukaniu bodźców wyrusza w świat brudu, niedpoałków z chodnika, pluskiew, czarnej wody w wannach, żelaznych, wąskich łóżek i diety : herbata-plus-dwie-kromki. Mieszka w paryskiej dzielnicy robotników, gdzie poznaje świat z perspektywy pomywacza. Świat, w którym większość dnia spędza się poniżej poziomu krawężnika, w dusznych, ciasnych i ciemnych pomieszczeniach. Świat, w którym sen jest luksusem, ponieważ czas pracy osiąga nawet osiemnasto godzinne apogeum. Po kilku tygodniach pracy plonquera, dostaje list od przyjaciela z Anglii, w którym ów przyjaciel zachęca go do powrotu do ojczystego kraju, dodając, że znalazł dla niego pracę.
Nieszczęsny Eric wraca do Londynu, gdzie dowiaduję się, że rodzina chłopca, nad którym miał sprawować pieczę wyjechała i wróci dopiero za miesiąc. Ten czas wypełnia "zawodem" włóczęgi, wędrując od schroniska do schroniska, opisując warunki życia trampa. Przygląda się temu "zjawisku" z jak najbliższej odległości, czując smród męskich stóp i widząc pluskwy, oraz bród na twarzach swoich kompanów. Poznaje kilku towarzyszy, z którymi się zaprzyjaźnia, są to dośc róznorodne osobniki, i zdaje się łączyć ich tylko płeć, nocleg i dieta : herbata-plus-dwie-kromki.
Powieść prezentuje się ciekawie. Obraz pluskiew, czarnej wody, która wątpliwie może oczyścić z brudu i posiłki oparte na herbacie i dwóch kromkach chleba z margaryną, ogląda się z dozą odrazy, jeśli nie widzi się ich na codzień. Jednak przez cały czas zastanawiałem się dlaczego nie zwrócił się z pomocą do swojego przyjaciela lub rodziny, którzy na pewno udzieliby mu pożyczki wystarczającej na przeżycie miesiąca. Dostałem odpowiedź od tłumacza. To wszystko był swego rodzaju eksperyment. Chęć dotknięcia brudu, powąchania smrodu i zobaczenia nędzy.
Tematem dywagacji może być , czy człowiek, który tylko stykał się z nędzą, mając cały czas linkę, której pocięgnięcie wyciągnęłoby go z tego dołka, mógł opisać życie włóczęgi prawdziwie? Każdy powinien odpowiedzieć sobie sam na to pytanie, w opraciu o własną definicję "prawdziwośći". Należy jednak podziwiać poświęcenie Orwella, który wszedł w ten świat mimo, że czuł wstręt do jego składników. Składników, których zapewne "tramp na pełen etat" w większości już nie zauważa.
Ale czy my, siedząc w ogrzanych domach, popijając ciepłą herbatę do książki, myśląc co zjemy na obiad, a nie czy zjemy obiad, powinniśmy wytykać Orwellowi, że "nie był prawdziwym włóczęgą" zamiast zanurzyć się w świat pluskiew i diety : herbata-plus-dwie-kromki, tak jak on go widział i opisał? Wydaje mi się, że powinniśmy tylko mieć nadzieję, że sami nie będziemy mogli opisać tego "prawdziwiej" od niego.

Orwell, urodzony w nienajgorszym domu, w poszukaniu bodźców wyrusza w świat brudu, niedpoałków z chodnika, pluskiew, czarnej wody w wannach, żelaznych, wąskich łóżek i diety : herbata-plus-dwie-kromki. Mieszka w paryskiej dzielnicy robotników, gdzie poznaje świat z perspektywy pomywacza. Świat, w którym większość dnia spędza się poniżej poziomu krawężnika, w dusznych,...