Szczerze mówiąc, do stylu Renicka trzeba się ponoć przyzwyczaić. Mnie jakoś przesadnie nie urzekł, choć nie można zaprzeczyć, że lektura jest szybka i odprężająca (przeczytałam ją w parę dni, co, przy obecnym trybie życia, wydaje mi się sukcesem). To sprawka skrótowych opisów i ogromnej ilości dialogów... No własnie. Dialogów było aż nadto, w dodatku były one dość sztuczne. Większość bohaterów zresztą wydawała mi się zwyczajnie papierowa - autor próbował coś pokazać, ale przez większość książki mu to nie wychodziło.
Skąd więc ta wcale niezła ocena? Na pewno za świat, który wam w sobie, pomijając bohaterów, był wcale interesujący, utrzymany w klimacie klasycznego s-f. Przede wszystkim jednak, zjednała mnie końcówka, w której tytułowa Wróżbiarka w końcu zaczęła pokazywać jakieś głębsze, bardziej fascynujące oblicze. Ostatnia scena z jej udziałem wprawiła mnie w całkiem dobry humor i właśnie z taki nastawieniem zabiorę się za kontynuację. Liczę, że będzie ona właśnie w takim klimacie.

Szczerze mówiąc, do stylu Renicka trzeba się ponoć przyzwyczaić. Mnie jakoś przesadnie nie urzekł, choć nie można zaprzeczyć, że lektura jest szybka i odprężająca (przeczytałam ją w parę dni, co, przy obecnym trybie życia, wydaje mi się sukcesem). To sprawka skrótowych opisów i ogromnej ilości dialogów... No własnie. Dialogów było aż nadto, w dodatku były one dość sztuczne....