Kolejna powieść Agathy Christie z nie co mniej znaną parą detektywów, Tommy’m i Tuppence Beresford. Ta nie tak popularna para detektywów również rozwiązuje sprawy w iście epickim stylu, tak jak to ma miejsce w przypadku panny Marple, czy też Herkulesa Poirot. Tommy i Tuppence występują w kilku powieściach Agathy Chrisitie, a ich dochodzenia bardziej związane są z okresem wojny. W „Domie nad Kanałem” para detektywów będzie prowadziła sprawę iście kryminalną z zaskakującym rozwiązaniem. Chociaż należy przyznać, że tym razem finał całej historii może tylko połowicznie zadowolić czytelnika.

Na odziedziczonym po zmarłej ciotce obrazie Tuppence rozpoznaje dom, który widziała kiedyś z okna pociągu. Ciotka otrzymała obraz od współpensjonariuszki z domu starców – lekko sfiksowanej pani Lancaster, którą krewni rzekomo zabrali do domu i po której ślad zaginął. Tuppence rozpoczyna prywatne śledztwo i także znika bez śladu. Zaniepokojony mąż rusza na poszukiwanie żony. Wydaje się, że kluczową rolę w całej sprawie odgrywa dom, który wydaje się dziwnie tajemniczy i złowrogi.

W swojej powieści „Dom nad Kanałem” autorka zastosował nie co inny schemat niż zazwyczaj. W większości książek królowej kryminałów już po paru stronach wiemy, że będziemy poszukiwać czy to mordercy, czy zaginionej rzeczy, czy też po prostu poszukiwać podejrzanego. Tym razem czytelnik nie wie co tak naprawdę go czeka. Bohaterowie odkrywają co jakiś czas fakty, które dotyczą różnych wydarzeń. Tak naprawdę czytelnik nie wie, czy w ogóle jest jakaś tajemnica, czy będzie szukać pani Lancaster, czy mamy do czynienia ze zbrodnią, czy istnieje morderca, czy też istnieje grupa przestępcza. Wysnuwa się oczywisty wniosek, że poznajemy wiele faktów i pogłosek, więc nie możemy wyrobić własnego zdania, musimy się zdać na wyobraźnię autorki. Przy czym należy podkreślić, że mnogość faktów nie jest bynajmniej chaotyczna. Dzięki swemu kunsztowi literackiemu autorka opisuje dane wydarzenia w bardzo przystępny sposób, więc czytelnik nie powinien mieć problemu z ich zapamiętaniem.

Stworzenie takiej masy różnych tropów wpłynęło pozytywnie na aurę tajemniczości całej książki. Z każdą kolejną stroną ta aura narasta, a czytelnik nie może doczekać się rozwiązania całej zagadki. Głównym spoiwem łączącym wszystkie tropy jest Dom na Kanałem. Biorąc po uwagę fakt, że na podstawie jedynie jednego obrazu tak można potoczyć całą fabułę książki, należy się wielka pochwała autorce. Oczywiście wraz ze zbliżaniem się do końca książki zaczynają się krystalizować oraz łączyć główne tropy.

Odnośnie samego zakończenia, jak wcześniej wspomniałem, tylko połowiczo zadowoli czytelnika. Owszem parę kwestii jest naprawdę zaskakujących, zwłaszcza ta dotycząca pani Lancaster (tego czytelnik nie mógłby się domyślić). Cała zagadka zostaje rozwiązana, lecz po przeczytaniu można mieć wrażenie, że rozwiązanie jest trochę zbyt naciągane. Nie jest ono zbytnio piorunujące, nawet można zauważyć, że kilka kwestii zostało bez odpowiedzi. Również wprowadzenie dopiero pod koniec książki osoby, która miała kluczowe znaczenie w całej sprawie, nie przyczynia się do wzrostu zaskoczenia czytelnika (po prostu nie ma kiedy się „oswoić” z daną postacią). Szkoda, że tym razem Agatha Christie nie zastosowała podsumowania, co zwykle robiła, które opisywało wszystkie wydarzenia wraz z rozstrzygnięciem. Właśnie ten brak powoduje, że zakończenie nie co się „rozmywa”

Podsumowując, dobry kryminał z ciekawą fabułą pełną tajemniczości. Napisany w innym schemacie niż zazwyczaj. Jednakże zakończenie trochę słabe jak na standardy Agathy Christie. Cóż, oczywiście dla stałych czytelników Agathy Christie pozycja obowiązkowa.

Kolejna powieść Agathy Christie z nie co mniej znaną parą detektywów, Tommy’m i Tuppence Beresford. Ta nie tak popularna para detektywów również rozwiązuje sprawy w iście epickim stylu, tak jak to ma miejsce w przypadku panny Marple, czy też Herkulesa Poirot. Tommy i Tuppence występują w kilku powieściach Agathy Chrisitie, a ich dochodzenia bardziej związane są z okresem...