Książka Jona Krakauera należy do tej nielicznej grupy lektur, którą – bardzo rzadko to mówię – warto przeczytać dopiero po obejrzeniu ekranizacji.

Film oglądałem cztery lata temu, ale utkwił mi mocno w pamięci (również za sprawą fenomenalnej ścieżki dźwiękowej Eddiego Veddera). Bunt młodego człowieka wobec otaczającego go świata, jego ogromna tęsknota za naturą stanowiąca bodziec do ucieczki od szarej rzeczywistości to mądra, inspirująca ale i niestety smutna historia, która zmusiła mnie do refleksji nad własnym życiem. Czy podjąłem właściwe decyzje? Czy żyję tak, jak sobie wymarzyłem? Czy moja rodzina i przyjaciele mogą być ze mnie dumni? I co tak naprawdę jest moją pasją? Mało który film potrafił mnie tak mocno emocjonalnie zaangażować, a także wzbudzić podobne pragnienia. Silnie utożsamiłem się z Chrisem i mocno przeżywałem wszystkie jego przygody. Dam głowę, że wiele osób rozmyślało po seansie o tym, czy samemu nie uciec i cieszyć się życiem w jego najczystszej postaci. Przed seansem nie wiedziałem, że dzieło Seana Penna jest ekranizacją. Oglądając również byłem nieświadomy faktu, iż jest ono oparte na faktach. Także widząc na końcu napis „based on a true story” i zdjęcie prawdziwego Chrisa dosłownie zaniemówiłem. Po seansie chciałem dowiedzieć się czegoś więcej i miałem zabrać się za książkę, ale jakoś nie było okazji i z biegiem czasu kompletnie o niej zapomniałem. Będąc niedawno u kolegi zauważyłem, że ma on ją w swojej kolekcji. Oczywiście bez wahania pożyczyłem. Jedyne do czego mogę się przyczepić to do historii Krakauera. Również podzielam opinię, że rozdziały o jego wyprawie na Devil’s Thumb są zupełnie zbędne i dodane na siłę. Więcej do historii wnoszą przytoczone opowieści o innych podróżnikach, bądź myślicielach, w których Chris upatrywał autorytetów.

Film chwycił mnie za serce, książka już mniej. Nie zrozumcie mnie źle. „Wszystko za życie” to solidna pozycja, którą bardzo dobrze mi się czytało i szczerze ją polecam. Dużo się dzięki niej dowiedziałem. Dlatego przyznam, że spełniła ona moje oczekiwania. Myślę jednak, że wzbudzi ona więcej emocji, gdy już będziemy po seansie, spragnieni dodatkowych informacji. Napisana w formie reportażu posiada ich mnóstwo. Wiele kwestii nieporuszonych w filmie, przedstawione rozmowy z członkami rodziny, a także ludźmi napotkanymi w trakcie podróży pozwoliły Krakaueraowi dobrze nakreślić postać Chrisa McCandlessa. Młodzieńca, którego historia zachęca do szukania własnej drogi, zmiany stylu życia i realizowania marzeń. Nawet tych najbardziej szalonych.

Książka Jona Krakauera należy do tej nielicznej grupy lektur, którą – bardzo rzadko to mówię – warto przeczytać dopiero po obejrzeniu ekranizacji.

Film oglądałem cztery lata temu, ale utkwił mi mocno w pamięci (również za sprawą fenomenalnej ścieżki dźwiękowej Eddiego Veddera). Bunt młodego człowieka wobec otaczającego go świata, jego ogromna tęsknota za naturą stanowiąca...