Książkę po raz pierwszy przeczytałam świeżo po wydaniu, czyli w 2010 roku. Z każdą stroną w głowie pojawiała się myśli: "To nie jest Pratchett!". Początek zapowiada beczkę śmiechu i dużą dawkę pratchettowskiego humoru. Tylko początek, gdyż po kilku stronach nadchodzi: pan Nutt i jego niskie poczucie własnej wartości; Vetinari niby rządzący miastem, ale bez tego czegoś; Sam Vimes, który przestał być złym gliniarzem;brak Śmierci; napuszony Dziekan, a Ankh-Morpork staje się za bardzo spokojne (gdzie są zamieszki, bójki w barach). Do plusów chciałabym zaliczyć mikrokolczugę, która nie obciera, postać Bengo Macarona (znajomo brzmiące nazwisko nieprawdaż?); pedla Nobbsa (żadnego pokrewieństwa!); piłkę która robi bloing! bloing! oraz pierwszego komentatora sportowego - Williama De Worde.

Teraz, gdy od pierwszego razu minęło okrągłe 5 lat i gdy Pratchetta nie ma już wśród nas, przeczytałam NA mniej krytycznie: Nutt ma niskie poczucie wartości, gdyż był źle traktowany; Glenda, aby pomóc przyjacielowi odważa się przeprowadzić ciekawą rozmowę z magami; Juliet choć posiada mało szarych komórek i nie interesuje jej nic oprócz znanego magazynu modowego "BąBelki", ma dobre serce; Myślak mający wiele na głowie w końcu pokazuje pazur i stawia czoło swoim "mądrzejszym" kolegom.

Jeśli więc, jet to Twoje pierwsze spotkanie ze ŚD to myślę, że ta część będzie w miarę łatwym wprowadzeniem w świat opartym na Wielkim A'Tuinie.

Książkę po raz pierwszy przeczytałam świeżo po wydaniu, czyli w 2010 roku. Z każdą stroną w głowie pojawiała się myśli: "To nie jest Pratchett!". Początek zapowiada beczkę śmiechu i dużą dawkę pratchettowskiego humoru. Tylko początek, gdyż po kilku stronach nadchodzi: pan Nutt i jego niskie poczucie własnej wartości; Vetinari niby rządzący miastem, ale bez tego czegoś; Sam...